Working man’s Dead: 36 λεπτά και 50 χρόνια

Πριν από 50 χρόνια ακριβώς, οι Grateful Dead κυκλοφορούσαν ένα από τα μικρά τους αριστουργήματα. Το Working Man’s dead ήταν μόλις 36 λεπτά, όχι και πάρα πολύ πάνω από το όριο του EP, αλλά το καλλιτεχνικό του μέγεθος παραμένει πολλαπλάσιο.

Ο Τζέρι Γκαρσία και οι υπόλοιποι Dead, το 1970 έβγαιναν από μια εξόχως περίεργη περίοδο. Είχαν κυκλοφορήσει τρία στούντιο άλμπουμ και ένα (τρομερό) ζωντανά ηχογραφημένο, το Live/Dead και ήταν μια μπάντα που βασικά πειραματιζόταν με τα πάντα, ανάμεσά τους και με τη μουσική.

Εκείνη την περίοδο, ήταν επηρεασμένοι ιδιαίτερα από τον «ήχο του Bakersfield», το μουσικό κομμάτι της καλιφορνέζικης κάντρι που «διακόνευε» ο Μπάκ Όουενς με τους Buckaroos. Ανάμεσα στα συστατικά του συγκεκριμένου μουσικού υπο-είδους, ήταν και η steel κιθάρα. Μια τέτοια είχε αποκτήσει ο Γκαρσία και την έβαζε σιγά σιγά στον ήχο της μπάντας.

Οι Dead ήταν βασικά μια αυτοσχεδιαστική μπάντα, τουλάχιστον μέχρι τότε. Η μουσική ιδιοφυία του Γκαρσία, του Μίκι Χαρτ και του Μπομπ Γουίρ μπορούσαν να οδηγήσουν όλο το σχήμα σε δρόμους απίθανους, χωρίς ποτέ να είναι γνωστός ο προορισμός. Το Working man’s Dead όμως είχε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία, επιπλέον. Όπως για παράδειγμα η πιο ενεργή συμμετοχή του Ρόμπερτ Χάντερ, του ποιητή της μπάντας, αλλά και η πολλή παρέα με τους Crosby, Stills & Nash. Ιδιαίτερα ο Χαρτ που είχε πολύ φιλική σχέση με τον Στίβεν Στιλς, ήταν ένας «δίαυλος» για να περάσει το, περισσότερο λυρικό και φωνητικό ύφος στη χαώδη ψυχεδέλεια των Dead.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε ένα δεκαήμερο, γιατί η μπάντα ήδη χρωστούσε στο στούντιο από το προηγούμενο άλμπουμ της. Επίσης, λίγο πριν είχε αποφύγει στο τσακ τη φυλάκιση για μια υπόθεση «ουσιών» στη Νέα Ορλεάνη.

Αυτή η περίοδος των Dead, εκτός από το Working Man’s Dead έδωσε και το «δίδυμο» άλμπουμ, το American Beauty, μόλις πέντε μήνες αργότερα. Έτσι, μαζί με το ενδιάμεσο Vintage Dead που ήταν live, η μπάντα είχε τρεις δίσκους μέσα σε ένα εξάμηνο. Καθόλου άσχημα για «πεθαμένους».