White riot ή πώς ξεκίνησε η εξέγερση των Clash

Πριν από 46 χρόνια, στις 18 Μαρτίου 1977, μια μπάντα που ξεκίνησε από την προλεταριακή βάση του δυτικού κόσμου που βάζει ο νους σας, έβγαλε το πρώτο της single: οι Clash, o ταξιτζής Τόπερ Χίντον, ο φοιτητής Πωλ Σάιμονον, το αλάνι Μικ Τζόουνς και ο οπλαρχηγός του πανκ Τζο Στράμερ, κυκλοφόρησαν το White riot, λίγες μέρες πριν ξαμολήσουν τον πρώτο τους δίσκο με όνομα που δεν σήκωνε ελαφρυντικά: The Clash.

Η μπάντα που έβαλε το πανκ στο επίκεντρο με διαφορετικό τρόπο από το πανηγύρι των Sex Pistols, έκανε τα πρώτα της βήματα. Και για να τα κάνει, επέλεξε το μουσικό και στιχουργικό τρόπο με τον οποίο ήδη ζούσε. 

Εξέγερση, θόρυβος, πολιτικός στίχος, συνείδηση, αλλά και πειραματισμός. Αλλά το White Riot, παρότι έδειχνε πού θα πάνε τα πράγματα γενικά, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Οι Clash έπαιζαν σαν αφιονισμένοι μέσα σε κλειστό δωμάτιο με γυαλικά, έχοντας κρυσταλλοφοβία.  

Η παραγωγή του White Riot, όπως επίσης και όλου του άλμπουμ ήταν τόσο ωμή, που η εταιρία θεώρησε άσκοπο να το εκδώσει στις ΗΠΑ γιατί πίστευε ότι δεν πρόκειται να πουλήσει ούτε αντίτυπο. Γι αυτό άλλωστε, δύο χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε μια πιο «εξευγενισμένη» εκδοχή του, αφού πρώτα η αγγλική έκδοση έγινε ο πιο μοσχοπουλημένος δίσκος εισαγωγής στις ΗΠΑ.

Αυτά όμως δεν έχουν τόση σημασία. Σημασία είχαν οι στίχοι που έτρεχαν κατοστάρι ασθμαίνοντας από τις μπύρες και τα τσιγάρα, προσπαθώντας να νικήσουν τα δυόμισι ακόρντα του τραγουδιού: «Παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου ή παίρνεις εντολές; Πηγαίνεις πίσω ή τραβάς μπροστά;», ένα ερώτημα που ταλαιπωρεί πολύ κόσμο, ακόμα.

Όσο για τα γεγονότα, οι Clash πρώτα ζούσανε και μετά γράφανε. Ή γράφανε ταυτόχρονα. Στις 29 Αυγούστου 1958 το Νότινγκ Χιλ συντραράχθηκε από μια εξέγερση, η οποία δημιούργησε μια μικρή παράδοση.

Την ίδια ημερομηνία, το 1976, το Καρναβάλι του Νότινγκ Χιλ είχε περίπου 150.000 κόσμο. Η τζαμαϊκανή νεολαία του Λονδίνου βρήκε την ευκαιρία να υπενθυμίσει στους white collars ότι η ταξική πάλη είναι ζωντανή και σπαρταράει. Τα επεισόδια εκτάθηκαν, οι Clash ήταν μέσα στα πράματα (αλοίμονο...) και τα υπόλοιπα, ήταν ιστορία.