![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/04d@2x.png)
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1979, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν το Λονδίνο.
Μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις στην ιστορία της μουσικής, καταγράφηκε εκείνη τη μέρα, όταν οι Clash έβγαλαν το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους, σαράντα χρόνια και μια μέρα πριν.
Σήμερα, η επέτειος της τεσσερακονταετίας συμπίπτει με μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές μεταβάσεις στη Βρετανία, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Σίγουρα, οι Clash θα είχαν αρκετά να «χώσουν» στον Μπόρις, αλλά ενδεχομένως και στον Κόρμπιν…
Οι Clash το 1979 ήταν ήδη γνωστοί και ζόρικοι, μια συνειδητοποιημένη πανκ μπάντα με πολιτικό στίχο και όχι γενικό, μοδάτο σιχτίρι στο οποίο επιδίδονταν άριστα οι Sex Pistols.
Εκείνος ο Δεκέμβριος ήταν το επιστέγασμα έξι περίπου εβδομάδων ηχογραφήσεων της τετραμελούς μπάντας προλεταρίων στα Wessex Studios.
Χωρίς πολλά-πολλά, η μπάντα έγραψε πολλά από τα τραγούδια του δίσκου στη δεύτερη, το πολύ εκτέλεσή τους, γιατί έτσι και αλλιώς, δεν ήθελαν και παραπάνω.
Ανάμεσά τους, εκτός από το υπερκλασικό ομώνυμο, μερικές από τις λαμπρότερες στιγμές του χωρίς περιστροφές ροκ εν ρολ, με επιστέγασμα το Brand New Cadillac. Αυτό ήταν και το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε σε μάστερ, παρότι αρχικά ήταν το… ζέσταμα της μπάντας.
Ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που να μειονεκτεί, κατόρθωμα που δεν το έχουν στο παλμαρέ τους μπάντες με μεγαλύτερες μουσικές περγαμηνές από τους Clash: Clampdown, Lost in the supermarket, Guns of Brixton, Death or Glory, Spanish Bombs, αλλά και οι Τζίμι/Ρούντι, το Train in Vain… Όλα τους προσφέρονται για ελεγείες.
Οι Clash όμως δεν ήταν ελεγειακοί τύποι. Ήταν πρώην (και νυν) φτωχοδιάβολοι, αταίριαστοι, ταξιτζήδες, λιμενεργάτες, ψιλοϋπόδικοι που αποφάσισαν ότι δεν τους φτάνει ένα πάιντ κάθε βράδυ και μερικά μπινελίκια με την αστυνομία.
Φέτος λοιπόν, το London Calling έγινε 40. Και αυτά που λέει, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
