London Town ή London is burning; μια ταινία με τους Clash

Όλοι και όλες που κάποτε έφαγαν (φάγαμε) την «πετριά» του πανκ και του γκαράζ, περνάνε μια κινηματογραφική άνοιξη αυτή την περίοδο. Μετά την αναμονή για το Gimme danger που ετοιμάζει ο Τζιμ Τζάρμους για τους Stooges και τον Ίγκι Ποπ, αναμονή η οποία θα ολοκληρωθεί σε ένα περίπου μήνα, προστίθεται άλλη μια ταινία στα «μην ξεχάσω να δω»: το London town, η ταινία που εξιστορεί μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που συνέδεσαν όργανο σε ενισχυτή (και μετά το έσπασαν): τους Clash.

Για την ακρίβεια, η ταινία έκανε πριν από μια βδομάδα πρεμιέρα στις ΗΠΑ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμα ημερομηνία πρεμιέρας. Μέχρι στιγμής, η αλήθεια είναι ότι μαζεύει… ντομάτες από τους κριτικούς και γενικά, υπάρχει η αίσθηση της «β’ διαλογής».

Καταρχάς, τα πράγματα κωλώνουν αρκετά στο γεγονός ότι το ρόλο του Τζο Στράμερ, του «πανκ οπλαρχηγού» και ψυχή αυτής της τεράστιας μπάντας, τον υποδύεται ένας… όμορφος και αγγελικά πλασμένος ηθοποιός, ο Τζόναθαν Ράις Μέιερς, ο οποίος ενδεχομένως να αδικηθεί κιόλας γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός. Οι Clash όμως, δεν ήταν μια μπάντα όμορφων (ο ντράμερ Τόπερ Χίντον πήρε το παρατσούκλι από έναν ποντικό, ήρωα κόμικς και αν κάποιος μπέρδευε μέλη τους με τον Σέιν μακ Γκόβαν, θα ήταν λογικό), ούτε ένα συγκρότημα ήπιων τύπων. Οι Clash ήταν «the onlyband that matters» όπως είναι η επωδός που θα τους συνοδεύει για πάντα. Τα ερωτηματικά γύρω από την ταινία αναπτύσσονται σχετικά με πολλά πράγματα, όπως, αν εξιδανικεύει καταστάσεις, πώς χειρίζεται το γεγονός ότι οι Clash ήταν γέννημα της προλεταριοποιημένης αγγλικής κοινωνίας, κοινωνικά ευαίσθητοι και ανοιχτά αριστεροί, αν η «δραματοποίηση» της έτσι και αλλιώς ιστορίας τους «θυσιάζεται» σε νόρμες που οι ίδιοι ενδεχομένως να τις πλάκωναν στις κλωτσιές, στη μέση μιας συναυλίας τους.

Η ιστορία, εν ολίγοις, αφορά έναν πιτσιρικά που γνωρίζει τον Στράμερ από σπόντα, όταν αναγκάζεται να αναλάβει τις τύχες της οικογένειάς του. Πριν δούμε, κρατάμε μικρό καλάθι. Μέχρι όμως την τελική κρίση, το ντοκιμαντέρ «The future is unwritten» που αφορά τον ίδιο τον Στράμερ, είναι μια πολύ καλή προθέρμανση.