Vintage violence και σύγχρονες μουσικές

Από το 1968  κιόλας, ο Τζον Κέιλ δεν άλλαζε κουβέντα με τον Λου Ριντ. Ένα πρωί μεσημέρι απόγευμα σύμφωνα με τους θρύλους, ο Ριντ ανακοίνωσε στη Μο Τάκερ και τον Στέρλινγκ Μόρισον, τους υπόλοιπους Velvet Underground δηλαδή, ότι θα έφευγε από το συγκρότηα, εκτός αν απέλυαν τον Κέιλ.

Η ανεπίσημη αιτία ήταν ότι ο Κέιλ είχε εντελώς αβαν-γκαρντ μουσικές ιδέες και ότι ο Ριντ ήθελε να κάνει την μπάντα πιο «λαϊκή». Κοινώς, είχε χαθεί εκείνη η ισορροπία που έκανε τους VU μοναδικούς, για πάντα, στο πέρασμα των αιώνων.

Ο Ουαλός Κέιλ δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε επίσης φαίνεται ότι ήταν τόσο «τρελές» οι ιδέες του. Έκανε παραγωγή στο ντεμπούτο των Stooges, έπαιξε στο Bryter Layter του Νικ Ντρέικ, συνεργάστηκε με τη Νίκο και το 1970, έβγαλε το πρώτο καταδικό του δίσκο, το Vintage Violence.

Ο δίσκος δεν ήταν «τρελός» πάντως. Ούτε όμως είναι μια «λογική συνέχεια» των VU. Ο Κέιλ έφτιαξε όμως και πάλι ένα «μπροστά από την εποχή του» δίσκο, ενσωματώνοντας ακόμα και μερικά πιο ποπ στοιχεία. Ο ίδιος, στην αυτοβιογραφία του λέει ότι «δεν υπήρχε και πολλή αυθεντικότητα στον δίσκο. Ήταν απλώς κάποιος που μάθαινε στον εαυτό του να κάνει κάτι».

Ο δίσκος στο μεταξύ είναι καταπληκτικός. Παρά τις εμμονές του δημιουργού του, ότι ήταν «απλοϊκός», οι συνθέσεις που εκτέλεσαν οι Penguin, συγκρότημα που έζησε όσο και ο δίσκος, είναι όμορφες και δίνουν μια κάπως διαφορετική εκδοχή μουσικών φορμών που ήταν της μοδός τότε. Ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, ήταν και ο Γκάρλαντ Τζέφρις, ένας από τους πιο ιδιαίτερους νεοϋορκέζους καλλιτέχνες.

Ο δίσκος έχει κομμάτια όπως το Adelaide, το οποίο μοιάζει να γράφτηκε χτες…