Τρεις πινακίδες έξω από την πραγματικότητα

Η πραγματικότητα είναι σκληρή και πεζή. Μερικές φορές όμως, η εμβάθυνση σε αυτή, μπορεί να αποκαλύψει πτυχές της που προκαλούν τις δεύτερες σκέψεις και τιμωρούν τις πρώτες. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις «Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»; Μεγάλη.

Πρώτον, γιατί καμιά φορά, τα πιο ωραία σενάρια φτιάχνονται πάνω σε υπαρκτές (ή τουλάχιστον, πιθανές να συμβούν ιστορίες), χωρίς να χρειάζονται οι ωραιοποιήσεις ή οι εκβιασμοί της πλοκής.

Δεύτερον, γιατί ελάχιστα πράγματα είναι ακριβώς όπως φαίνονται.

Η ταινία του Μάρτιν μακ Ντόνα, αυτής της ΤΥΠΑΡΑΣ που έδωσε στην ανθρωπότητα την «Αποστολή στο Μπρυζ», είναι μια κυνική, κωλοπαιδίστικη συχνά, μαύρη κωμωδία, πιο μαύρη από όσο επιτρέπουν οι κωμωδίες. Και αυτό γιατί είναι και τρομερά συγκινητική ταυτόχρονα.

Τρίτον, γιατί η ιστορία μιας μάνας που θέλει να πάρει εκδίκηση για το βιασμό και φόνο της κόρης της, αναπαριστάται από τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς: τη Φράνσες μακ Ντόρμαντ, τον Γούντι Χάρελσον και τον καλύτερο απροσάρμοστο του Χόλυγουντ αυτή τη στιγμή, Σαμ Ρόκγουελ.

Τέταρτον και τελευταίο, γιατί όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές: Οι κατεστραμμένοι, έχουν δικαίωμα να ζήσουν. Αυτοί που είναι με τη «λάθος πλευρά» μπορεί να είναι εξαιρετικά έξυπνοι και σεβαστοί αντίπαλοι. Οι κακοί μπορούν να νικηθούν, ακόμα και αν δεν ξέρεις ποιοι είναι. Και τέλος, η ανθρώπινη φύση είναι ευαίσθητη και παρασύρεται εύκολα από τα συναισθήματά της. Αυτό όμως την κάνει και αξιοθαύμαστη.

Η ταινία πάει «τρένο» για τα Όσκαρ και αν δεν κλέψουν κάποια οι «κατεστημένοι» με το Post ή το Darkest Hour (εντάξει, εκεί ο Όλντμαν αξίζει το άγαλμα) ή οι εξίσου σοβαροί αντίπαλοι (Shape of water, Phantom thread), θα πρέπει να κατοχυρωθεί ως η καλύτερη ηθογραφία της σημερινής, αμερικάνικης κοινωνίας.

Έτσι και αλλιώς όμως, δεν θα χάσετε αν πάτε στα σινεμά της πόλης για τη δείτε…