Toxicity: H διαταραχή των System of a Dοwn

Πριν από 22 χρόνια, στις αρχές Σεπτεμβρίου, μια καλιφορνέζικη μπάντα που αποτελούσαν (και ακόμα δηλαδή…) Αρμενοαμερικάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς, έβγαζε το δεύτερο άλμπουμ της, υπό την καθοδήγηση του Ρικ Ρούμπιν, του παραγωγού που είχε (και έχει) τη φήμη πως ό,τι αγγίζει, γίνεται χρυσός.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Η εποχή σηματοδοτούσε την ακμή του nu metal, αλλά οι SoaD δεν ήταν μια χαζοχαρούμενη πλην οργισμένη μπάντα που χοροπήδαγε.

Ήταν άλλο πράγμα.

Καταρχάς, οι μουσικές της διακυμάνσεις ήταν από το πούρο μέταλ μέχρι την ανατολική παράδοση. Και δεν αστειεύονταν καθόλου με αυτές τους τις ιδιότητες. Ούτε επίσης με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες, αφού τα κομμάτια ήταν ένα και ένα: Το πιο γνωστό εξ αυτών Chop Suey, γράφτηκε σε έναν καναπέ, με μια κλασική κιθάρα. Ο Νταρόν Μαλακιάν, ο κιθαρίστας της μπάντας, περιγράφει: «Καθόμουνα αραχτός στο κρεβάτι και είχα μια ακουστική κιθάρα που έπαιρνα πάντα μαζί μου. Έτσι ξεκίνησα να γράφω το Chop Suey».

Ουσίες, καταχρήσεις, κοινωνικά θέματα, ο υπερπληθυσμός στις φυλακές, οι επεμβάσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο συνέδριο των Δημοκρατικών το 2000, παιγμένα με το ύφος του Σερζ Τανκιάν «από Θέμης Αδαμαντίδης σε Ζακ ντε λα Ρότσα σε μιλισεκόντ» και δύο τρομερά κομμάτια:

Ένα, το Aerials, ένα από τα μεγαλύτερα hits της μπάντας.

Δύο, το ομώνυμο. Μια κοινωνική όπερα με κάμποσες πράξεις και κορύφωση, σε αυτά τα λόγια:

Somewhere, between the sacred silence and sleep
Disorder, disorder, disorder