Star Wars VIII: τα παλιά «κόλπα» και ο νέος κόσμος

Η σειρά των Star Wars, εξαιρουμένης της ατυχούς συνωνυμίας με το οπλικό διαστημικό πρόγραμμα του…. Τραμπ του Α’ (του Ρίγκαν δηλαδή), ήταν μια εξαιρετικά διασκεδαστική και λιγότερο διδακτική κινηματογραφική σειρά. Χωρίς να είναι ποτέ η απόλυτη υπαρξιακή ελεγεία, η έμπλεα νοημάτων όπως πχ το Solaris ή η «Οδύσσεια του Διαστήματος», η μέινστριμ αισθητική του και η κάποτε, καινοτόμα παρέμβασή του στην κινηματογραφική δημιουργία, εξασφάλισε την απόλυτη πίστη των οπαδών του, σχεδόν στο μέγεθος που ακολουθούνται οι ροκ σταρ.

Πριν από οκτώ χρόνια, η καλύτερη κριτική που είχε γραφτεί για την (επική) συναυλία των AC/DC στην Αθήνα, έλεγε μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για το απενοχοποιημένο ξεφάντωμα των «σοβαρών». Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τα Star Wars. Υπάρχουν αυτοί δηλαδή που διασκεδάζουν αφάνταστα με τις ταινίες, ξαναβλέπουν τις παλιότερες, παρότι δεν αντέχουν και πολύ κριτική σε ό,τι αφορά τα τεχνολογικά τους επιτεύγματα πλέον και τους αρκεί να μην πρόκειται για φόλες μεγέθους Attack of the clones.

Τι είναι όμως το Last Jedi και πού συγκαταλέγεται;

Καταρχάς, το ισοζύγιο είναι θετικό, συνυπολογιζόμενων όλων των παραπάνω. Ίσως και παραπάνω από θετικό. Δεύτερον, έχει σεναριακά ευρήματα τραβηγμένα από τα μαλλιά. Προσοχή, δεν εννοούνται τα διάφορα κόλπα ή τα κενά που υπάρχουν μεγάλα ή μικρά σε όλες ανεξαιρέτως τις ταινίες του σύμπαντος του Πολέμου των Άστρων, αλλά στα διάφορα άκυρα αστειάκια στις πιο άκυρες στιγμές. Όχι κύριοι της Disney, δεν έχει πλάκα όταν προσθέτουμε σκηνές που κανονικά θα υπήρχαν στο Spaceballs…

Τρίτον, το Last Jedi είναι ένα σχεδόν τρίωρο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Η αντίληψη «δεν θα μείνει τίποτα όρθιο» φαίνεται πως είναι η «γραμμή» που έχει δώσει η Disney, η οποία θέλει προφανώς να φτιάξει άλλες… δεκαοκτώ ταινίες με τη συγκεκριμένη θεματική. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσει ο παλιός κόσμος και να αναδυθεί ο νέος. Όχι, δεν το έκανε μόνο η Οκτωβριανή επανάσταση αυτό, αλλά το αντιγράφει σταθερά ο καπιταλισμός εδώ και εκατοντάδες χρόνια…

Τέταρτον, οι παλιοί κουράζονται. Το σχήμα «μας κυνηγάνε-τους ξεφεύγουμε-μας ξανακυνηγάνε-τους ξαναξεφεύγουμε» έχει φτάσει στα όριά του. Ο Ράιαν Τζόνσον που έφτιαξε το Last Jedi «δανείστηκε» μερικά ωραία κόλπα από το Battlestar Galactica και λίγο από το σκοτάδι του επικού επεισοδίου Ozymandias του Breaking Bad, το οποίο σκηνοθέτησε ο ίδιος, για να μπορέσει να υπερβεί τα τετριμμένα. Ήδη όμως ένα σημαντικό κομμάτι του κοινού αναζητάει το «πραγματικό πνεύμα του Star Wars» στα spinoffs όπως το Rogue 1.

Πέμπτον, ο JJ Άμπραμς που έκανε την παραγωγή, έβαλε ένα… ρουστίκ τόνο σε όλα, γιατί  ξέρει πολύ καλά ότι το vintage είναι το νέο μοντέρνο και γιατί δεν θέλει να χάσει τους παλιούς οπαδούς.

Έκτον, το Last Jedi έχει μπόλικες «τοποθετήσεις πολιτικών μηνυμάτων». Λίγο ότι η First Order είναι κάτι σαν το Τρίτο Ράιχ, λίγο που δεν γουστάρουμε πλούσιους και εμπόρους όπλων, λίγο οι εναλλακτικοί πρωταγωνιστές και οι ρολίστες πολυτελείας, η ταινία αφήνει μια διαφορετική αίσθηση. Μόνο δύο από τους βασικούς πρωταγωνιστές έγιναν σχετικά γνωστοί από το Inside Lewyn Lewis και το Paterson, δύο αρκούντως «εναλλακτικές» ταινίες.

‘Εβδομον και κυριότερο, το Star Wars είναι Star Wars. Είναι τα γράμματα των τίτλων, ο γαλαξίας far far away, είναι τα μπλιμπλίκια του R2D2 και το βζουν… βζουν… των φωτόσπαθων. Είναι επίσης το μεγαλύτερο εμπορικό franchise στο σινεμά, εκείνο που συνήθως κάνει τη σωστή μίξη των υλικών για να μην είναι μόνο μια απλή ταινία, αλλά και κάτι παραπάνω.