Το «σπίτι με τη γέφυρα»

Είναι από εκείνες τις γωνιές της πόλης που συνεχίζουν να διατηρούν μια κοινωνική και πολιτισμική μνήμη. Για τους παλιότερους, εκεί –στη συμβολή των οδών Μιχ. Αγγέλου και Χαρ. Τρικούπη- ήταν το «σπίτι με τη γέφυρα». Σήμερα, στη θέση του υπάρχει μια οικοδομή με γυαλί η οποία έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια άλλη «γέφυρα»: αυτή του νέου με το παλιό. Η πέτρινη διπλή σκάλα και η αυλόπορτα του πάλαι ποτέ αρχοντικού Ιωαννίδη συνυπάρχουν με τη σύγχρονη, γυάλινη κατασκευή. 

Το αρχοντικό Ιωαννίδη ήταν από τα αστικά κτίρια της πόλης των οποίων η πολιτιστική και ιστορική αξία τους αναγνωρίστηκε αρκετά νωρίς από το υπουργείο Πολιτισμού. Εν έτει 1952, έγινε το δεύτερο αρχοντικό της πόλης, μετά το αρχοντικό Μίσιου (στην οδό Ασωπίου), που αναγνωρίστηκε ως διατηρητέο κτίριο. Η οικία αυτή εκτιμάται ότι είχε ανεγερθεί στα μέσα του 19^ου αιώνα και ανήκε σε έναν πασά, τον Χαϊρεντίν πασά. Τη δεκαετία του ’20, το αρχοντικό αγοράστηκε από την οικογένεια Ιωαννίδη. Το ιδιαίτερο γνώρισμα της κατοικίας αυτής ήταν σαφώς η γέφυρα που περνούσε πάνω από τον δρόμο (την οδό Μιχ. Αγγέλου) και συνέδεε το κτίριο με την απέναντι πλευρά. Ήταν επόμενο λοιπόν να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τους Γιαννιώτες αλλά και για το αστικό τοπίο των Ιωαννίνων. 

Ωστόσο, το 1975 το αρχοντικό αυτό, σχεδόν ολόκληρο, κάηκε. Σχεδόν μία δεκαετία μετά, το υπουργείο Πολιτισμού προχώρησε εκ των πραγμάτων στην άρση του χαρακτηρισμού ως διατηρητέου κτιρίου, με μια εξαίρεση. «Διατηρούμε τον χαρακτηρισμό ως προς την αυλόπορτα (εξωτερικός τοξωτός πυλώνας με τη βαριά ξύλινη πόρτα και τον τοίχο), η οποία πρέπει να διατηρηθεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Με την ευκαιρία εκφράζουμε την ευχή να ενταχθεί στη νέα οικοδομή η δίδυμη λιθόκτιστη σκάλα του σπιτιού, έστω και μεταφερόμενη» αναφερόταν στην υπουργική απόφαση του 1986. Όσα περιελάμβανε αυτή η απόφαση, έγιναν πραγματικότητα με την ανέγερση της νέας οικοδομής στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και κάπως έτσι άλλαξε η φυσιογνωμία ενός κεντρικού σημείου της πόλης… 

* Η φωτογραφία είναι του Άγγελου Καλογερίδη, τη δεκαετία του '50