Το πρώτο και το τελευταίο μπλουζ

Πού στο καλό πήγαν 25 χρόνια, τα τελευταία συγκεκριμένα, τι έγινε μέσα σε αυτά, τι κερδίσαμε, τι χάσαμε και πώς γίναμε έτσι εμείς και οι γύρω μας; Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα έκθεσης με υπότιτλο «Πώς πέρασα στη συναυλία των Dirty Saints».

Παρασκευή βράδυ στο Bord d’au συνέβαιναν διάφορα πράγματα. Πρώτον, στις 10.30 το βράδυ δεν μπορούσες να στρίψεις από τον κόσμο. Σπάνια πλέον live στην πόλη έχουν τέτοιο αδιαχώρητο. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα καλό, ειδικά όταν συμβαίνει σε χώρο που δεν ενδείκνυται για τέτοιες συναυλίες.

Δεύτερον, παρότι δεν τους έβλεπες, τους άκουγες καλά. Οι δύο μπάντες που ανέβηκαν στην χαμηλή σκηνή δεν φαίνονταν, αλλά ο ήχος ήταν υπεράνω προσδοκιών για τόσο «ακανόνιστο» χώρο. Μπορεί να μην έσπασαν τύμπανα, αλλά τα ακούσαμε όλα.

Τρίτον, ότι οι συναυλίες των παλιών γνωστών μπορούν να καταλήξουν να είναι ενδοσκοπικές, που δεν είναι καλό ή στο τέλος της βραδιάς να πας σπίτι με την αίσθηση του ξαλαφρώματος, που πλέον δεν είναι καθημερινή (ούτε καν εβδομαδιαία συχνά) απόλαυση για τους 40+.

Οι Rockin’ Rebel συνεχίζουν να εκπλήσσουν με το ρεπερτόριο που μπορούν να αποδώσουν και αν υπάρχει ένας τρόπος να πεις «πολύ ζόρικη μπάντα που παίζει καλά διασκευές», το όνομά τους είναι ο πιο σύντομος.

Οι Dirty Saints παίζουν όπως έπαιζαν παλιά, παίζοντας όμως… διαφορετικά. Το αρχικό σοκ μιας teenage kicks μπάντας στα Γιάννενα που γράφει τρομερές δικές της συνθέσεις, μπορεί να μην είναι κάτι καινούργιο 25 και πλέον χρόνια μετά, αλλά ο τρόπος είναι διαφορετικός. Οι μουσικοί είναι καλύτεροι σήμερα  από τότε και παίζουν το ροκ εν ρολ που τους αρέσει.  Η αξία του I’m a boy και του First and last blues ίσως φαίνεται περισσότερο τώρα, σε ένα live που είναι πιεσμένο από πολλά πράγματα, κυρίως από τη συναισθηματική του αυταξία για πολλούς και πολλές. Σε κάτι τέτοιες φάσεις άλλωστε συνήθως σκέφτεσαι «τι ήμουν και τι έγινα». Όταν θα βγάλουν καινούργιο δίσκο, θα κριθούν επ’ αυτού, αλλά προς το παρόν, όλα είναι υπέρ του δέοντος οκ σε αυτό που βγαίνει στο σανίδι.

Επίσης, την Παρασκευή το βράδυ υπήρχε και πολύς καινούργιος κόσμος στο κοινό και οι μπάντες του απέδωσαν τον απαιτούμενο σεβασμό από μικροφώνου.

Τέλος, αν διάλεγα μια στιγμή που χαρακτήρισε τη συναυλία, θα ήταν μια διασκευή: 13 women and me the only man in town έπαιξαν περίπου στη μέση του σετ οι Saints. Γιατί οι καλές μπάντες ξέρουν να ολισθαίνουν όπως πρέπει και όταν πρέπει στο καταραμένο ροκ εν ρολ.

(η φωτογραφία είναι από το facebook του event, τραβηγμένη από τους Rockin' Rebel στο soundcheck, καθότι είπαμε: στο live δεν έφτανες στη σκηνή...)