![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/03n@2x.png)
Φέτος κλείνει μια δεκαετία και κάτι από τότε που τα Γιάννενα μπήκαν όντως στο «συναυλιακό χάρτη», κυρίως εμπορικά. Από το 2006 που έγινε η πρώτη μεγάλη συναυλιακή παραγωγή με τους Whitesnake στην πόλη, πέρασαν κιόλας 10 χρόνια και είναι πλέον δυνατό να απολογιστεί αυτή η ιστορία.
Καταρχάς, μεγάλες συναυλίες δεν έγιναν μόνο στον… 21ο αιώνα στην πόλη. Ήδη, είχαν περάσει από τον Φρόντζο ο Γιάν Γκαρμπάρεκ και ο Φίλιπ Γκλας, σε εμφανίσεις που διοργάνωσε το Πνευματικό Κέντρο νωρίς, τη δεκαετία του ’90, ενώ κάπου εκεί, το 1993, εμφανίστηκαν οι Ολλανδοί Nits στο Παλλαδιο.
Από το 2005 και μετά όμως, οι συναυλίες ξένων καλλιτεχνών σταμάτησαν να είναι σποραδικές. Σε αυτό βοήθησε η προσωπική επιμονή ανθρώπων που είχαν τις επαφές για να στήσουν τέτοια γεγονότα, όπως για παράδειγμα ο Γιώργος Γάκης που βασικά έκανε πράξη τη δική του αντίληψη περί μουσικής. Βοήθησε επίσης και το «άνοιγμα» της ατζέντας των μουσικών που έβαλαν την ελληνική περιφέρεια στο πρόγραμμά τους, για λόγους οικονομικούς, πρωτίστως. Στην πορεία, προέκυψαν και άλλες προσπάθειες που άφησαν καλές αναμνήσεις. Το Boxx για παράδειγμα ήταν σημείο αναφοράς για μερικά χρόνια, όπως πιο πρόσφατα οι άνθρωποι που έφεραν πιο «σκληρές» μπάντες στην πόλη, όπως ο Μάνθος Μάνθος. Η ποιοτική αλλαγή πάντως δεν άλλαξε συγκλονιστικά τους εμπορικούς όρους. Οι συναυλίες στην πλειοψηφία τους δεν ήταν μαζικές, είτε λόγω γούστου, είτε λόγω κρίσης.
Οι εισαγωγές τελειώνουν εδώ όμως. Τώρα, διαλέγουμε μερικές από τις καλύτερες συναυλίες που έγιναν στην πόλη τα τελευταία 10+1 χρόνια, με σημείο αναφοράς πάντα το ροκ εν ρολ.
Blaine L. Raininger-Γιώργος Κανακάκης, Στοά Λούλη, 22 Σεπτεμβρίου 2005
Αυτή, θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις κορυφαίες, όσο και «κρυφές» συναυλιακές στιγμές της πόλης. Ο Tuxedomoon εξαιρετικός τύπος, ήρθε τότε στη Στοά Λούλη για να παίξει για δύο βράδια την έξτρα πειραματική εκδοχή της δημιουργίας του, μαζί με τον Κανακάκη που έστηνε επί τόπου κινηματογραφικές στιγμές με ό,τι έβρισκε: από… καμινέτα μέχρι τηγανητό ζαμπόν επί σκηνής. Και για το τέλος, ο Raininger κρατούσε το No tears (for the creatures of the night)…
Whitesnake, Ιτς Καλέ, 22 Ιουλίου 2006
Η συναυλία του 3ου Castle Rock έμεινε στην ιστορία ως εκείνη που άλλαξε την εμπορική ρότα τέτοιων οργανώσεων στα Γιάννενα, έστω και αν ο «παλμός» δεν κράτησε πολλά χρόνια. Πρώτον, η παραγωγή, «ψυχή» της οποίας ήταν ο Γ. Γάκης, ήταν τεράστια και σε χρήμα αλλά και σε… σταριλίκι. Οι απαιτήσεις της μπάντας για… πουπουλένια μαξιλάρια, αλλά και το γενικό, γκροτέσκο στήσιμο τέτοιων συναυλιών, «σύστησε» και μια άλλη πλευρά του ροκ εν ρολ στο γιαννιώτικο κοινό: τις δεινοσαυρικές μπάντες που συνήθως, τις αποτελούν χαρισματικοί μουσικοί. Δεύτερον, η συναυλία ήταν καλή, καθώς ο Coverdale ήταν και είναι ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους αυτού του μουσικού είδους που, αν το προτιμάς, έχει καλώς. Αν όχι πάλι, το αποφεύγεις με κάθε τρόπο.
Steve Wynn-πεζόδρομος Καλλάρη, 20 Αυγούστου 2008
Ο Steve Wynn παραμένει η ζωντανή απόδειξη ότι το Paisley underground, το μουσικό κίνημα που ξεκίνησε από το Λος Άντζελες δεν ήταν απλά ένα καπρίτσιο μιας φωτισμένης νεότητας. Εκείνη η συναυλία που γέμισε το, νεαρό ακόμα τότε, πεζόδρομο της Καλλάρη ήταν ένα από τα καλύτερα μουσικά πάρτι που έχουν γίνει ποτέ στην πόλη, αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας ανθρώπων των Ιωαννίνων. Ειδικά όταν ο Wynn, μαζί με τους Silver and the hidden cash έπαιξαν Johnny Cash.
Godfathers, Boxx live, 10 Νοεμβρίου 2011
Εκείνο το βράδυ, ήταν ουσιαστικά το πρώτο βάπτισμα της πόλης σε αυτό τον εναλλακτικό ήχο που αγάπησε τόσο πολύ το ελληνικό κοινό στα ‘80s. Οι Godfathers είναι μπάντα συνομοταξίας «Madrugada», που ή την αγαπάς ή τη μισείς θανάσιμα και στην Ελλάδα, συνήθως τις αγαπάμε (παρεπιμπτόντως, οι Madrugada έφτασαν πολύ κοντά στα Γιάννενα πριν από κάποια χρόνια, αλλά τελικά δεν έγινε η συναυλία στο πανεπιστήμιο). Οι Godfathers είχαν κακό ήχο εκείνο το βράδυ. Αλλά η αγωνία να ακουστεί ξανά ζωντανά το «Birth, School, Work, Death» και το «Cause I said so», ξεπερνούσε τις τεχνικές λεπτομέρειες και συνήθως, από αυτές τις συναυλίες δεν θυμάσαι ότι για 12 ώρες μετά, ήσουν εντελώς κουφός…
Marky Ramone’s Blitzkrieg, Boxx live, 5 Απριλίου 2012
Στις 5 Απριλίου του 2012 πάτησε το σανίδι του Boxx ο Marky Ramone, ο ένας από τους δύο τελευταίους εν ζωή «καίριους» Ramones, μέλη της πάντας δηλαδή που έβαλαν την υπογραφή τους σε μερικές από τις καλύτερες πάρτι πανκ ρουκέτες. Όσοι και όσες βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στη συναυλία όμως, ξέρουν ότι αν έλειπε ο τραγουδιστής των Misfits Michale Graves τα πράγματα θα ήταν απλώς… εντάξει. Δεν ήταν μόνο τέτοια γιατί ο Graves έβαλε κυριολεκτικά φωτιά στα κομμάτια των Ramones, ενώ έκανε και ένα περασματάκι από Misfits αφήνοντας πιασιματάκια στον αυχένα, στο όχι και πολυπληθές κοινό.
Sepultura, Boxx live, 30 Μαΐου 2012
Ενάμιση μήνα αργότερα, ήρθαν στα Γιάννενα οι Sepultura, στην «άνευ Cavallera» εκδοχή τους. Δεν χρειάστηκε πάντως ιδιαίτερη προσπάθεια να αποδείξουν ότι έτσι και αλλιώς το βάρος της πιο επιδραστικής thrash μπάντας μαζί με τους Slayer παραμένει ισχυρότατο, ειδικά στα live. Θες γιατί ο Derrick Green είναι επιβλητικός, είτε γιατί ο Eloy Cassagrande, ο οποίος τον καιρό της εμφάνισης στα Γιάννενα ήταν μόλις 21 ετών, είναι τρομερός ντράμερ, θες γιατί εκτός από τα κλασικά των Sep ακούστηκε και το Just one fix των Ministry, η συναυλία άφησε εποχή.
Dirty Saints-Πολυχώρος Αγορά, 7 Φεβρουαρίου 2015
Οι Saints δεν είναι ξένη μπάντα, αντίθετα μάλιστα. Είναι «τα παιδιά της διπλανής πόρτας». Ωστόσο, σπάνια μια επανένωση συγκροτήματος έχει αυτό το χρώμα που είχε εκείνο το βράδυ στον Πολυχώρο. Οι Saints είχαν παίξει ένα χρόνο πριν για πρώτη φορά μαζί μετά από πολύ καιρό, στη «Στοά», μαζί με το «Σχήμα», σε μια συναυλία που ενδεχομένως να ήταν καλύτερη από μουσικής-τεχνικής άποψης. Ποιος είπε όμως ότι τα live πρέπει να είναι τέλεια; Εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου στον Πολυχώρο χύθηκε μπόλικος ιδρώτας, σημειώθηκαν… κατάγματα, έγιναν βουτιές στα ντραμς, κόπηκαν καλώδια, κοινώς, έγινε ένας χαμός από αυτούς που σηματοδοτούν τις σωστές συναυλίες.
Αυτές, είναι μερικές επιλογές με προσωπικό κριτήριο. Δεν ήταν οι μοναδικές καλές συναυλίες, ούτε οι μόνες σημαντικές. Την τελευταία δεκαετία έχουν περάσει από την πόλη μεγάλα όσο και τετριμμένα ονόματα όπως οι Scorpions, στο μεγαλύτερο εμπορικό γεγονός τέτοιας γραμμής που έγινε στα Γιάννενα, οι Deep Purple που τόσο πολύ έχουν αγαπηθεί στην Ελλάδα (και επίσης ήταν μεγάλο εμπορικό γεγονός) και πολλοί ακόμα: Paul Di Anno, Sodom (σε ένα τρομερό live), Flotsam & Jetsam, Dubrovniks, James, Warrior Soul, συγκροτήματα που κάθε συνεπής οπαδός της ξένης μουσικής έχει από ακουστά έως… δισκογραφία τους.
Το θετικό είναι ότι συνεχίζουν να έρχονται καινούργιες, ενδιαφέρουσες και πάνω στην καλύτερη φάση τους μπάντες όπως οι Parov Stelar ή οι Spectres, στο Beatnik για παράδειγμα. Όλα τα παραπάνω γράφονται χωρίς να προσθέσουμε τις κατά περίπτωση τρομερές εμφανίσεις ελληνικών συγκροτημάτων όπως οι Planet of Zeus και οι 1000mods στο Factory of Sound ή τους Big Nose Attack, πάλι στο Beatnik.
Αλλά η υπόθεση των συναυλιών, όπως πολλοί και πολλές ίσως κατανοούν, είναι το συναίσθημα που ξεπηδάει όταν περιεργάζεσαι χρόνια αργότερα τα εισιτήρια, βλέπεις τις φωτογραφίες ή ακούς κάποιο απόσπασμα.
