Όταν ακούστηκε η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

Η μουσική είναι μια περίεργη υπόθεση. Συχνά, οι καλύτερες δουλειές που εμφανίζονται, χάνονται στον ωκεανό της δισκογραφίας και αναγνωρίζονται άλλες, που δεν είναι το ίδιο μεγαλουργήματα. Πριν από 44 χρόνια τέτοια μέρα, το Dark Side of the Moon των Pink Floyd ήρθε για να επιβεβαιώσει εν μέρει το παραπάνω αξίωμα.

Όχι ότι δεν ήταν (και είναι) ένας τεράστιος καλλιτεχνικά δίσκος, το αντίθετο. Οι Floyd όμως ήδη είχαν μια σειρά LP’s που τους έφτιαξαν το όνομα του ψυχεδελικού κολοσσού, με το Ummagumma να είναι ίσως το κορυφαίο άλμπουμ αυτού του… αγροτεμαχίου του ροκ εν ρλ. Το Dark Side όμως έμελλε να είναι εκείνος ο δίσκος που θα τους εκτόξευε στην κορυφή, από όπου δεν θα έπεφταν ποτέ.

Τα άλμπουμ κυκλοφόρησε 44 χρόνια πριν, σαν σήμερα. Για την ακρίβεια, βγήκε την 1^η Μαρτίου του ’73, αλλά στα δισκάδικα (ξέρετε, αυτά που πουλάνε βινύλιο), έφτασε 10 μέρες αργότερα. Η δε επίσημη κυκλοφορία του στην Αγγλία, είναι στις 16 Μαρτίου και μια βδομάδα αργότερα, στις ΗΠΑ. 

Το Dark Side of the Moon, δεν ήταν απλά ένα συνθετικό απόγειο μιας μπάντας που είχε ήδη ψηθεί ότι θα φτιάχνει concept δίσκους, απαρνούμενη ως ένα βαθμό τον αυθορμητισμό του Meddle και τα σκληρότερα εκφραστικά μέσα της πρώτης της περιόδου, επί Σιντ Μπάρετ ακόμα. Ήταν και ένα τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής, με τη μπάντα να χρησιμοποιεί όλο το «φρέσκο» εξοπλισμό των Abbey Road Studios.

Ο δίσκος σηματοδότησε και την ολική πλέον υπεροχή του Ρότζερ Γουότερς στην μπάντα. Ο μπασίστας και τραγουδιστής έγραψε και τους στίχους, οι οποίοι προσέγγιζαν συνολικά το θέμα της ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου (καταναλωτισμός, ανασφάλειες, αποξένωση, όλα τα καλά του σύγχρονου κόσμου).

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ο δίσκος έμελλε να γίνει δικαίως σημείο αναφοράς για τη μουσική. Έγινε και τεράστια επιτυχία, καθώς παρέμεινε καμιά 25αριά χρόνια στις λίστες επιτυχιών, ενώ διασκευάστηκε εξ ολοκλήρου με διάφορους τρόπους (ο καλύτερος, το Dub side of the Moon του 2003).

Όσο και αν οι λίστες επιτυχιών και η 43^η θέση στα 500 καλύτερα άλμπουμς που κρατάει, στο Rolling Stone, δεν λένε τα πάντα, όσο και αν οι Floyd είχαν ήδη απογειώσει τη μουσική δημιουργία και εκτέλεση με το Ummagumma και το Live at Pompeii, η αίσθηση ακούγοντας το Dark Side ότι «ο παρανοϊκός στο γρασίδι» μπορεί να είσαι εσύ, παραμένει αξεπέραστη στο πέρασμα των χρόνων.