Pinelopi Delta, yo (=Πηνελόπη Δέλτα, γιο)

​Για να γίνει ένα καλό θεατρικό έργο, χρειάζεται ένα ακόμα καλύτερο κείμενο. Και το κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά (Τρία θεατρικά-Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα, Η εποχή του κυνηγιού, Στα πόδια, εκδόσεις Κριτική), προσφέρθηκε απλόχερα στη Γιάννα Κούλα που σκηνοθέτησε και στις Αθηνά Τσικνιά (που σκηνοθέτησε επίσης)-Χρυσάνθη Παπαγεωργίου, οι οποίες το μεταχειρίστηκαν αναλόγως.

Άρα, η «Εποχή του κυνηγιού» που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη είναι ένα καλό θεατρικό; Ναι, χωρίς περιστροφές και εξυπνάδες, είναι ένα καλό έργο. Και το κυριότερο, είναι καλά βαλμένο στο χώρο και στο χρόνο. Δεν είναι τόσο εύκολα όλα αυτά, όταν π.χ. η μια πρωταγωνίστρια είναι η Πηνελόπη Δέλτα που φοράει κρινολίνα (σοβαρά τώρα, ελπίζω να τα λένε έτσι, κάθε παρατήρηση δεκτή) και μιλάει σαν κακιάς ώρας ράπερ.

Ας δούμε λίγο τα πράγματα σημειολογικά. Η «Εποχή του κυνηγιού» είναι μια κωμωδία βασικά, όχι τόσο μαύρη όσο ενδεχομένως να έχει διαφημιστεί. Αυτή όμως είναι και η μοναδική της ανισορροπία, υπό την έννοια ότι η σκέψη πάνω στα «δύσκολα» σημεία του έργου είναι δευτερογενής. Για παράδειγμα, σκεφτείτε πηγαίνοντας σπίτι (απόψε που θα πάτε στο Πορτραίτο να δείτε το έργο; Ε, μετά) τις τελευταίες λέξεις της Πηνελόπης στην Πόπη (άλλη μια σημειολογία-ταυτολογία).

Το έργο μοιάζει με ένα «γυναικείο fight club». Δύο γυναίκες που χωράνε σε ένα κουτί (ούτε αυτό είναι πλάκα, δείτε και θα καταλάβετε) κρύβονται η μια από την άλλη, στο δρόμο για να βγούνε στο φως. Όχι ότι εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα. Είναι όμως σίγουρα διαφορετικά και πάντα, η διαφορά, η ανατροπή, η εξέλιξη, είναι αυτή που κάνει τον κόσμο να γυρνάει. Προς το χειρότερο ή το καλύτερο, ανάλογα με τον καταλύτη.

Συνεχίζοντας την πρόχειρη σημειολογία, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η πραγματικά αλέγκρα του έργου είναι η Πηνελόπη, που στον πραγματικό κόσμο αυτοκτόνησε. Αυτό είναι και το σημείο που προσθέτει την απαιτούμενη «μπλακίλα» στο έργο, ίδιου ακριβώς χρωματικού κωδικού με το φόρεμά της. Από την άλλη, η Πόπη που είναι και ο βασικός άξονας του έργου, είναι πολύχρωμη μεν, προβληματισμένη δε. Ευτυχώς, υπάρχει και η χάρτινη σακούλα για τις στιγμές πανικού.

Το γενικό καλό είναι ότι οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν παιδέψει τους ρόλους τους, έστω και αν βγαίνει και μια δόση υπερβολής. Η Πόπη είναι η φίλη που θα αποφεύγαμε γενικά μέχρι να μας ταρακουνήσει με κάτι απονενοημένο και να καταλάβουμε ότι είναι απαραίτητη μέσα στην ανυπαρξία της. Η Πηνελόπη είναι η φίλη που δεν θα θέλαμε να έχουμε, τελεία.

Τέλος, κάτι χωροταξικό. Η «σύλληψη» του bar theater έχει τα ζητήματά της, αλλά όσο δοκιμάζεται, τόσο βελτιώνεται. Αυτή τη φορά στο Πορτραίτο, είτε μέσα, είτε έξω (έξω καλύτερα), η φάση πήγε ένα βήμα παραπέρα. Προσεχώς, θα τα πάει και καλύτερα.