Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων: από τη ΖΠΑ στη Δομπόλη κι από εκεί στη Δουρούτη

Του Γιώργου Μαυρογιώργου, πανεπιστημιακού

Έχω την αίσθηση ότι η δικαιολογημένη ανάσυρση και η επίμονη ανάδειξη του ζητήματος αναφορικά με το εγκαταλειμμένο μεταβατικό κτίριο του «μικρού», τότε, Πανεπιστημίου της «μικρής μας πόλης», παρόλο το θεμιτό θετικό και πλούσιο συναισθηματικό φορτίο αναμνήσεων που στεγάζει, μπορεί να λειτουργήσει ως απόδραση από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο ίδιος ο θεσμός του πανεπιστημίου: Το ελληνικό πανεπιστήμιο αντιμετωπίζει δραματικά προβλήματα και ζητήματα που έχουν σχέση με την ίδια τη φυσιογνωμία του, με πρακτικές διαρκούς δυσφήμησης και πολιτικές υποχρηματοδότησης, υποβάθμισης (βλ. ισοτιμία τίτλων με κολέγια) και ιδιότυπης αστυνόμευσης, εν μέσω πανδημίας. Όσο για το «Πανεπιστήμιό μας», αντιμετωπίζει τα ιδιαίτερα προβλήματα που έχουν να κάνουν, με τη νέα του φυσιογνωμία, μετά τη διεύρυνση (συγχώνευση ΑΕΙ/ΤΕΙ), με τη διασπορά του, με τις μη επαρκώς συντηρημένες κτιριακές εγκαταστάσεις της πανεπιστημιούπολης, την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Και όμως, το θέμα των ημερών, μετά την πολυδιαφημισμένη νομοθετική «κατάργηση του ασύλου» (σημείωση: το άσυλο δεν καταργείται, παρεκτός, και καταργηθεί ο θεσμός του πανεπιστημίου!) είναι η φύλαξη και η αστυνόμευσή του, με προσλήψεις «ειδικών φρουρών».

Ως απόφοιτος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων είχα την εμπειρία ενός πρώτου προσωρινού διδακτηρίου στο κέντρο της πόλης.

Αναφέρω, για την ιστορία: ότι είχα την τύχη να διαβάσω τον όρκο του πρωτοετούς φοιτητή, στο πρώτο έτος λειτουργίας και στα εγκαίνια της Φιλοσοφικής Σχολής το 1965, στην αίθουσα Τελετών, στο διδακτήριο στη ΖΠΑ,. Στη συνέχεια μετακομίσαμε στη Δομπόλη, και πάλι φιλοξενούμενοι. Το κτίριο προοριζόταν, αν θυμάμαι καλά, για Τεχνικές Σχολές.

Είναι, όντως, τραγική η σημερινή εικόνα της όψης του κτιρίου με την επιγραφή «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων».

Θλίβομαι για την εγκατάλειψη και, για πολλά χρόνια, τη φωτογραφίζω. Περνάω, σχεδόν καθημερινά, από τον τόπο του «εγκλήματος». Να σημειώσουμε εδώ ότι η πίσω πλευρά του κτιρίου στεγάζει άλλες δημόσιες υπηρεσίες, όπως τη ΔΟΥ Ιωαννίνων (κάποτε Α&Β), τις υπηρεσίες έκδοσης άδειας οδήγησης αυτοκινήτων... Θέλω να πω πως όσοι είμαστε κοντά έχουμε, ενδεχομένως, εξοικειωθεί με την εικόνα της φθοράς και την αλλαγή χρήσης του.  

Φαντάζεστε, να πηγαίνεις στην Εφορία και να παθαίνεις σοκ με τις άχαρες συναλλαγές φορολογικού χαρακτήρα στο χώρο που διδάχτηκες και δίδασκες!

Ένα μέρος του κτιρίου στεγάζει το λεγόμενο πρότυπο πειραματικό Γυμνάσιο Ζωσιμαίας Ιωαννίνων.

Μετά τη Δομπόλη, με όλες τις επιφυλάξεις που είχαμε για την αποκοπή του Πανεπιστημίου από τον ιστό της πόλης και την απομάκρυνσή του στη Δουρούτη, το πανεπιστήμιο είχε χώρους που ευνοούσαν την ακαδημαϊκή του διεύρυνση και ανάπτυξη.

Είναι κρίμα που ο,τι είχε απομείνει από το παλαιό διδακτήριο στη Δομπόλη δεν τροποποιήθηκε και δε συντηρήθηκε ως ένας χώρος που θα στέγαζε δραστηριότητες σύνδεσης της πόλης με το «εξόριστο» Πανεπιστήμιο.

Προφανώς, η συλλογική ενότητα «Απόφοιτοι Πανεπιστημίου Ιωαννίνων» έχει ως μέλη της όλους/ες τους/τις πτυχιούχους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Αν λάβουμε υπόψη ότι η πλειονότητα των πτυχιούχων-λόγω της τεράστιας ανάπτυξης του πανεπιστημίου, μετά τη μεταφορά στη Δουρούτη, δεν έχει μνήμες από τα πρώτα προσωρινά/μεταβατικά -έτσι κι αλλιώς- διδακτήρια, δεν έχει ιδιαίτερους λόγους να συγκινείται από τις διαμαρτυρίες μας και την κινητοποίηση μας για τη συγκεκριμένη εγκατάλειψη.

Ευτυχώς που ως απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων έχουμε πολλούς κοινούς «τόπους» συνάντησης, ας πούμε την υπεράσπιση της φυσιογνωμίας του πανεπιστημίου στο οποίο σπουδάσαμε. Σε αυτό το πεδίο τα διακυβεύματα είναι σοβαρά, οπότε μπορούμε, ακόμα και θεσμικά, να συμβάλλουμε με τη συλλογική μας συνδρομή. Είναι κάτι το οποίο απουσιάζει από την ελληνική περίπτωση, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις Συλλόγων Ιδιωτικών Προτύπων Σχολείων. Άλλωστε, στα πανεπιστήμια σπουδάζουν παιδιά μας ή εγγόνια μας, οπότε έχουμε και θεμιτές ιδιοτέλειες συνυφασμένες με το πανεπιστήμιο στο οποίο υπήρξαμε κάποτε φοιτητές και φοιτήτριες .

Ελπίζω, η συμβολή μου να βοηθάει στη συζήτηση που γίνεται ή που δε γίνεται...