Όταν το τιμώμενο πρόσωπο ξεχνιέται

​Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, Περιφέρεια Ηπείρου και δήμος Ιωαννιτών ένωσαν τις δυνάμεις τους για να γιορτάσουν την παγκόσμια ημέρα πρόσφυγα, στα παλιά σφαγεία. «Τιμώμενο» πρόσωπο: ο πρόσφυγας, προφανώς. Σκοπός: Να γνωρίσουν οι Γιαννιώτες αυτή τη νέα κοινότητα που υπάρχει πια στην πόλη τους μέσα από την αφήγηση ιστοριών από τον «δρόμο» της προσφυγιάς. 

Καταρχάς, στην εκδήλωση στα παλιά σφαγεία μπορεί να υπήρχαν πολλοί πρόσφυγες, δεν υπήρχαν όμως Γιαννιώτες. Και όσοι Γιαννιώτες υπήρχαν, οι περισσότεροι ήταν εκπρόσωποι φορέων που ήθελαν ή έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης αναλώθηκε δυστυχώς σε χαιρετισμούς επισήμων, με τον καθένα από αυτούς να προβάλει ενώπιον των καμερών τη δική του συμβολή στο προσφυγικό -από τον θεματικό αντιπεριφερειάρχη Γιάννη Καραμπίνα και τον δήμαρχο Ιωαννίνων Θωμά Μπέγκα μέχρι τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργο Καψάλη και τον επικεφαλής του γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Ήπειρο Μαρκ Μπουόνο (ο μόνος, παρεμπιπτόντως, που είπε ξεκάθαρα στους πρόσφυγες ότι στην Ελλάδα θα μείνουν για αρκετό καιρό). Και να μην ξεχάσουμε και τον πρόεδρο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Νίκο Γερασιμίδη. Πέντε ομιλίες που κράτησαν πολύ λόγω και της μετάφρασης στα αγγλικά και στα αραβικά. 

Όλοι τους, θέλησαν να δείξουν στους πρόσφυγες ότι είναι ευπρόσδεκτοι στην πόλη. Μια κίνηση με καλές προθέσεις, η οποία εκφράστηκε ως ένα βαθμό με μια αίσθηση οπαδικής αλληλεγγύης (οι λέξεις "είστε φίλοι μας" ακούστηκαν ουκ ολίγες φορές). Μετά από μια ατελείωτη ώρα, ήρθε η σειρά των προσφύγων να μιλήσουν. Μόνο που οι κάμερες είχαν αποχωρήσει, ακόμα και το ίδιο το κοινό, το οποίο προτίμησε τον έξω χώρο όπου θα πραγματοποιούνταν αργότερα ένα μουσικοχορευτικό πρόγραμμα. Η εκδήλωση είχε αρχίσει και είχε τελειώσει ουσιαστικά με τις ομιλίες των επισήμων. Το τιμώμενο πρόσωπο ξεχάστηκε. Εντέλει ίσως τέτοιου είδους εκδηλώσεις να είναι από τη φύση τους καταδικασμένες. Η γνωριμία και η κατανόηση μιας διαφορετικής κοινότητας μπορεί να γίνει απλά και ανθρώπινα. Αρκεί αυτή η κοινότητα να μην γκετοποιηθεί... Κι εκεί είναι το ζητούμενο.