Όταν μπορούσες να γίνεις ήρωας (για μόνο μια μέρα)

Πριν από 40 ακριβώς χρόνια, ο Ντέιβιντ Μπόουι δεν έβγαζε το πρώτο του άλμπουμ, ούτε το πιο γνωστό, ούτε καν το καλύτερο (που είναι το Low). Έβγαζε το δωδέκατο στη σειρά, το οποίο για πολύ συγκεκριμένους λόγους έμελλε να είναι ένα από τα σημαδιακά του ροκ εν ρολ.

Το Heroes λοιπόν, γιατί αυτό έχει σήμερα γενέθλια, ήταν το δεύτερο της «τριλογίας του Βερολίνου», (το πρώτο ήταν το Low) και συγκέντρωνε μερικές από τις μεγαλύτερες διάνοιες της μουσικής του 20^ου αιώνα. Πέραν του Μπόουι που έβαζε την υπερβολική συχνά, παρουσία του, ο Μπράιαν Ίνο έδινε μερικά από τα πρώτα του διαπιστευτήρια, ο Τόνι Βισκόντι έκανε τη συμπαραγωγή και κιθάρες έπαιζε η στριμμένη μεγαλειότης, ο Ρόμπερτ Φριπ.

Το Heroes ήταν στην πραγματικότητα ένα συμβολικό άλμπουμ, που «μετέφρασε» σε μεγάλο βαθμό το «νέο κύμα» της μουσικής για ένα ευρύτερο κοινό,  με τον τρόπο που ο Μπόουι κατείχε περισσότερο από κάθε άλλον. Η επιτυχία του ομώνυμου τραγουδιού (το ΝΜΕ το έχει αναγορεύσει σε «καλύτερο του Μπόουι), κάλυψε σε ένα βαθμό τη νεωτερικότητα του υπόλοιπου δίσκου, όχι όμως και την ισχυρότατη παρακαταθήκη ενός Μπόουι που είχε αλλάξει για άλλη μια φορά.