Όχι άλλους ήρωες

Τον Σεπτέμβριο του 1977, 45 χρόνια πριν δηλαδή, οι Stranglers ήταν νεαροί ακόμα. Είχαν μόλις ένα άλμπουμ, το πρώτο τους «Rattus Norvegicus» και «πάλευαν» κάπου ανάμεσα στο new wave και το πανκ, καθώς όπως και να το κάνεις, ήταν αρκετά επιθετικοί για pub μπάντα.

Το No More Heroes όμως που κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου 1977, ήταν αυτό που θα τους άνοιγε πόρτες, για να φτάσουν δύο χρόνια αργότερα στο The Raven, πχ.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το No More Heroes ήταν αρκετά μελωδικό, αλλά και «παρμένο». Οι Stranglers δεν ήταν ποτέ ήσυχο συγκρότημα, αλλά είχαν επίσης μια μοναδική ικανότητα να γίνονται μελωδικοί και «παγιδευτικοί», ειδικά όταν έγραφαν τα τεράστια hits τους.

Το πρώτο όμως από αυτά, ήταν ταύρος σε υαλοπωλείο. Το ομώνυμο, No More Heroes, μια δημιουργία του Μπερνέλ και του Κόρνγουελ, μαζί με τον Jet Black, είναι ένας γενικός αφορισμός που «σαρώνει» μεταξύ άλλων τον Τρότσκι, τον Λένιν, τον Σαίξπηρ και τον… Σάντσο Πάντσα.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε μόλις έξι μήνες από το ντεμπούτο τους (και είχε πάλι… αρουραίους στο εξώφυλλο). Ο Μπερνέλ, σε δηλώσεις του αργότερα, παραδεχόταν ότι η μπάντα έκανε ό,τι έκανε ένα νεαρό συγκρότημα της εποχής: «Μαζέψαμε υλικό και συνεχίζαμε να γράφουμε, όπως κάθε νεαρή μπάντα. Δεν είχαμε ακόμα την κατεύθυνση που θα πηγαίναμε, ως Stranglers(…) Το No more Heroes ήταν σαν Rattus II ή… ο γιος του Rattus».

Επίσης, αντί του μπουκέτου στο εξώφυλλο, ο Μπερνέλ ήθελε να φωτογραφηθεί ο ίδιος στον τάφο του Τρότσκι. Αλλά ο Κόρνουελ διαφώνησε…