Οι καιροί άλλαζαν (και αλλάζουν)

Πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, τέτοιες μέρες (13 Ιανουαρίου συγκεκριμένα), ο Μπομπ Ντίλαν κυκλοφορούσε τον ήδη τρίτο δίσκο του.

Ο τίτλος του δίσκου και του ομώνυμου τραγουδιού, έμελλαν να γίνουν συνώνυμο των κοινωνικών αγώνων των ‘60s, όταν ο κόσμος πίστεψε όντως ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο, χωρίς όμως αυτό να συμβεί ολοκληρωτικά.

Το The times are a-changin’ ήταν το πρώτο άλμπουμ του Ντίλαν που είχε μόνο δικές του συνθέσεις. Ήταν βασικά ένα ανθολόγιο φολκ κοινωνικής μπαλάντας, με πιο γνωστή σύνθεση, την ομώνυμη.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Για το Times They Are a-Changin', ο θρύλος λέει ότι κάπου το ’63, ο Τόνι Γκλόβερ επισκέφθηκε τον Ντίλαν στο σπίτι του. Εκεί, είδε μερικά χειρόγραφα με ποιήματα. Αφού διάβασε τη φράση ‘come senators, congressmen, please heed the call», φημολογείται ότι ο Γκλόβερ είπε στον Ντίλαν: «Τι είναι αυτή η φάση;» και το Ντίλαν απάντησε «Ε, αυτό που φαίνεται ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος».

Ο ίδιος ο Ντίλαν, περίπου 20 χρόνια αργότερα έλεγε στον Κάμερον Κρόου, τότε συντάκτη του Rolling Stone και μετέπειτα σκηνοθέτη και παραγωγή: «Ήταν σίγουρα ένα τραγούδι με αποστολή, επηρεασμένο από τις σκωτσέζικες και ιρλανδέζικες μπαλάντες. Ήθελα να γράψω ένα μεγάλο κομμάτι, με σύντομους στίχους που συσσωρεύονται με υπνωτιστικό τρόπο».

Όπως και σε πολλούς άλλους δίσκους, η επιτυχία «έκρυψε» (λέμε τώρα…), άλλα, καλύτερα κομμάτια. Στην περίπτωση του The times… όμως, αυτό παρότι ισχύει (το Ballad for Hollis Brown είναι ένα δείγμα από τον Ντίλαν του –τότε- μέλλοντος), η υπόσταση του τραγουδιού στη συγκυρία είναι κατά κράτος επικρατούσα.

Ο Ντίλαν έγραψε ένα κομμάτι που μπορούσε να εκφράσει αυτό που βρισκόταν σε εξέλιξη στην κοινωνία. Να ταυτίσει τους κοινωνικούς αγωνιστές, τους πρωτοπόρους και μη, τους ανθρώπους που ήθελαν κάτι διαφορετικό, στηριγμένο στην αλληλεγγύη, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την πρωτεύουσα θέση του λαού στα πράγματα, με ένα και μόνο κομμάτι.

…και το κατάφερε…