Ο Μάριος Κατσάνος διαλέγει 10 αγαπημένους του δίσκους

Ο Μάριος Κατσάνος, είτε μόνος του, είτε με τους Mystic Libraries, είτε με συνεργασίες με άλλους μουσικούς, είναι από τους πλέον δραστήριους καλλιτέχνες στα Γιάννενα και έξω από αυτά. Σήμερα, διαλέγει 10 αγαπημένους του δίσκους και εξηγεί γιατί

1. RAMONES «END OF THE CENTURY»

Από τις πιο επιδραστικές μπάντες σε πολλά είδη στο φάσμα της Underground σκηνής. Πάντα μου έφερναν μια αισιοδοξία και μια τσίτα και «όλα θα πάνε καλά». 5ος δίσκος πιο ώριμος και διαφορετικός λόγω της προσωπικότητας του παραγωγού του άλμπουμ Phil Spector, περιέχει το αγαπημένο « I’m Affected» και το κλασικό «Rock n roll Radio».

2. THE VELVET UNDERGROUND AND NICO

Όταν συναντιέται ο Lou Reed με τον Andy Warhol. Μυστικισμός και παρακμή μαζί με μια μορφή τέχνης νέας για την εποχή που γράφτηκε το άλμπουμ. Το μαύρο χρώμα ενώνεται με την pop art αλλά στο τέλος επικρατεί η σπαρακτική κραυγή του «Heroin».

3. ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ                                       

O δίσκος που μου θυμίζει την αγαπημένη μου πόλη την Αθήνα στα καλύτερά της, δεκαετία 90’. Ποίηση, μπλιμπλίκια και ένας κόσμος να περιμένει την κάθε εμφάνιση χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση. Ήταν ευαίσθητοι και δεν ντρεπόταν για αυτό. Τα «παιδιά» της Λένας Πλάτωνος είναι εδώ φωνάζοντας, «Σκέψου θετικά, μα μην γελάς με ηλίθια αστεία».

4. ΜΩΡΑ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ

Με μια λέξη δυναμίτης. Με δεύτερη «αλητεία» με την καλή της έννοια. Από του λίγους δίσκους που μετά από τόσα χρόνια όταν τον ακούω μου βγάζουν μια ανέμελη «επιθετικότητα» με στίχους που κραυγάζουν και την απίθανη ενέργεια του Σαλβαδόρ. Στην  τελική σε αυτά τα ανέμελα χρόνια όλοι θέλαμε ένα «Παυσίπονο» να καλμάρουμε τις ορμές μας.

5. NEW ORDER «SUBSTANCE»

Όλα τα singles της μπάντας σε ένα διπλό δίσκο. Ανεξάρτητοι, εμβληματικοί, χορευτικοί, αφήνοντας πίσω τους Joy Division και την αυτοκτονία του Ian Curtis. Bάζοντας το Manchester στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία, σε κάνουν να ερωτευτείς να χορέψεις και να αγαπήσεις τα συνθεσάιζερ. Εκτός από το κλασικό «Blue Monday» όλος ο δίσκος είναι εξαιρετικός.

6. RADIOHEAD «OK COMPUTER»

Στην μετά εποχή της ροκ ηλεκτρικής κιθάρας με τα βαρετά σόλο οι Radiohead ήρθαν για να αποδείξουν ότι υπάρχει μέλλον στην μουσική. Με πιο ηλεκτρονικό ήχο από τα προηγούμενα κιθαριστικά τους άλμπουμ, μας άφησαν διαμάντια όπως το «Karma Police» που σε συγκινούν ακριβώς το ίδιο με το πρώτο τους άκουσμα.

7. KRAFTWER «THE MAN MACHINE»

…και ναι, γράφτηκε το 1978.  Οι ιδρυτές της Krautrock φεύγοντας από τους Neu σχημάτισαν την μπάντα που πατήσανε πάνω τους όλα τα ηλεκτρονικά – εναλλακτικά σχήματα. Μουσική που σε καθηλώνει και δημιουργεί απίστευτη ατμόσφαιρα. Στην τελική αν δεν ήταν αυτοί ίσως δεν θα υπήρχαν ποτέ οι Depeche Mode.

8. ROCKY ERICKSON «DON’T SLANDER ME»

Δικοί του οι δαίμονες δικό του και το είδος. Ξεχωριστή προσωπικότητα στο μουσικό φάσμα του ροκ. Από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες και ίσως το πιο «σημαντικό» live που έχω πάει. Λυρικός «Starry eyes» και ταυτόχρονα απόμακρος και απόκοσμος. Η μπάντα του 13th Floor Elevators επίσης από τις πιο επιδραστικές μπάντες του χώρου.

9. BO DIDDLEY

O άνθρωπος που έχει τον δικό του ρυθμό στην κιθάρα και διδάσκεται ακόμη και σήμερα « Bo Diddley’s rhythm».  Εξαιρετικός performer, με το δικό του στυλ στο blues επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την αρχή των Rolling Stones και πολλών άλλων κορυφαίων συγκροτημάτων. Δικό του το πολυδιασκευασμένο και κλασσικό «I‘m a man» ενώ στο «Mona» μπορείς να διακρίνεις το « Bo Diddley’s rhythm».

10. ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ «ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ»

Ένας δίσκος live που όπως λέει και ο τίτλος του «Χωρις μακιγιάζ». Αυθόρμητο και ακομπλεξάριστο πάντρεμα του Rock n Roll με το ρεμπέτικο. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο Σιδηρόπουλος την Ελληνική γλώσσα αξιοθαύμαστος μέχρι και σήμερα. Πέρναγε πολλά μηνύματα με μια μόνο λέξη. Δυστυχώς είχε δίκαιο, στο «Welcome to the show» παρατηρείς ότι σωστά προέβλεψε την συνέχεια της ιστορίας πολλά χρόνια πριν. Και θα κλείσω με μια δήλωσή του που με αντιπροσωπεύει απόλυτα.

«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής. Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Απ' την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από την γενιά των Αλεξίου. Της Ελλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία.