Ο Αλαντίν και ο Ζαν Ζενέ στις ΗΠΑ

Ποιο είναι το καλύτερο άλμπουμ του Μπόουι; Η συζήτηση μεταξύ οπαδών και μη έχει εξελιχθεί στο πέρασμα των χρόνων με διαφορετικά επιχειρήματα που κυμαίνονται, από τους μουσικούς που είχε δίπλα του, από την εποχή της «μεταμόρφωσης» και της ωρίμανσης, από το πόσο ενιαία ήταν η ιδέα πάνω στην οποία γινόταν ο δίσκος κ.α.

Το Aladdin Sane ωστόσο, έχει σοβαρές υποψηφιότητες για το καλύτερο της πρώτης περιόδου, συναγωνιζόμενο ακόμα και το «Rise and fall…».

Η αμερικάνικη περίοδος του thin white duke, όταν έφτασε όσο πιο κοντά γινόταν μουσικά στους Velvet Underground αλλά και στην πιο «ριζική» μουσική αναφορά στα μπλουζ, χάρη κυρίως στο δαιμόνιο του Μικ Ρόνσον, κιθαρίστα των Spiders from Mars, αποτυπώθηκε αρκετά στο A Lad Insane, όπως ήταν ο αρχικός τίτλος.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ο δίσκος, παρότι συνέχιζε την παράδοση που είχε δημιουργήσει ο Μπόουι, με τα σινγκλ που κάνανε μεγάλο θόρυβο, δεν αρκούνταν σε ένα ή δύο κομμάτια.

Το Lady Grinning Soul είναι για παράδειγμα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έγραψε ποτέ, όπως και το Panic in Detroit, ενώ το ομώνυμο «έδειχνε» κάπως προς τις μελλοντικές αβάν γκαρντ τριλογίες που ερχόντουσαν.

Επειδή όμως η δημοφιλής, λαϊκή μουσική στηρίζεται βασικά στην απλότητα, έπρεπε να υπάρχει το Jean Genie.

To κομμάτι είχε κυκλοφορήσει ήδη κάποιους μήνες νωρίτερα και ουσιαστικά, είχε προκαλέσει τις μεγάλες προπαραγγελίες του δίσκου. Ο Ρόνσον δημιούργησε το βασικό ριφ, παίζοντας… Μπο Ντίντλεϊ, κάπου ανάμεσα στην αμερικάνικη περιοδεία της μπάντας. Ο Μπάουι συμπλήρωσε το δημιούργημα, φτιάχνοντας ένα κομμάτι που αναφέρεται μεταξύ άλλων στον συγγραφέα Ζαν Ζενέ (μια πιθανή παράφραση είναι ο τίτλος του κομματιού), μέσω του κεντρικού ήρωα, που είναι ο Ίγκι Ποπ. Ο τελευταίος, συνεχίζει να παίζει το κομμάτι στις συναυλίες του, ως φόρο τιμής στον παλιό κολλητό του…