Μουσικές μπανάνες, πριν από 52 χρόνια

Το διαχρονικό μουσικό αντίστοιχο μιας ποδοσφαιρικής μικτής κόσμου, όπως πχ εμφανίστηκε στη «Μεγάλη απόδραση των 11» μείον τον Σταλόνε (συν τον Μάικλ Κέιν), είναι το πρώτο άλμπουμ των Velvet Undergound.

Ένας προς μια, αποτέλεσαν την πιο εστέτ, διαστημική, εμπνευσμένη, στυλάτη μουσική συνεύρεση. Αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα θα λεγόντουσαν «Φίλοι της Nico». Πριν από 52 χρόνια λοιπόν, κυκλοφόρησε η «Μπανάνα», ένα από τα πέντε καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

Το παράταιρο παρεάκι που αποτελούσαν η Μο Τάκερ με τα τενεκεδάκια της, ο Στέρλινγκ Μόρισον με τις ζόρικες λογοτεχνικές επιρροές (αν νομίζετε ότι Velvet Underground είναι κάποιος σταθμός μετρό με μοκέτες, κάνετε λάθος…), ο Τζον Κέιλ, ένας ιδιοφυής δεξιοτέχνης πολυοργανίστας που μιλούσε λιγότερο και από τον Άγγελο Αναστασιάδη μετά από ήττα του ΠΑΟΚ και τέλος, τον Λου Ριντ που ήταν ο Λου Ριντ.

Μαζί τους, «κόλλησε» η Κρίστα Πάφγκεν, η οποία διετέλεσε μεταξύ άλλων ταίρι του Νίκου Παπατάκη και ήταν η πιο όμορφη φάλτσα και αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία της χρυσής δεκαετίας του ροκ εν ρολ.

Η μπανάνα ήρθε μαζί με τη Νίκο, από τον Άντι Γουώρχολ, τη σατανική διάνοια της ποπ αρτ και του προμόσιον. Σε αντίθεση με τους Sex Pistols όμως, οι Velvet ήταν και μεγάλο συγκρότημα…

Το VU and Nico είναι μια μόνιμη αντίθεση: Το ποπ εξώφυλλο με τη σκοτεινή θεματολογία, η εκτός κλειδιού Νίκο με τη μελωδία του Sunday Morning, η μίνιμαλ προσέγγιση του Κέιλ με τη μεγαλοσύνη του All tomorrow’s parties κ.ο.κ.

Γύρω του είναι επίσης «δεμένοι» μια σειρά μύθοι, κάποιοι εκ των οποίων έχουν βάση. Όπως πχ ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο κτίριο που αργότερα φιλοξένησε το κλαμπ Studio 54 ή ότι ο Φρανκ Ζάππα προσπαθούσε να καθυστερήσει την κυκλοφορία του επειδή δεν είχε ολοκληρώσει το Freak Out! με τους Mothers of Invention.

Σήμερα, 52 χρόνια μετά, το Velvet Underground and Nico ή η «Μπανάνα», είναι το άλμπουμ από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει κανείς να ακούει ροκ εν ρολ. Ενίοτε, και το άλμπουμ στο οποίο πρέπει να καταλήξει.