Mississippi stories, 4 μονόπρακτα του Tennessee Williams: μια κριτική

Mississippi stories

4 μονόπρακτα τουTennessee Williams

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Άγιοι Πατρίκιος, Ακάκιος, Μένανδρος και Πολύαινος – Όσιος Μέμνων ο Θαυματουργός

Ο αέρας είχε κοπάσει. Το δρομάκι έδειχνε πιο καθαρό απ’ άλλες φορές. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας είχε περάσει. Ώρα 21:15. Μπήκα στο Politheatro και κάθισα στην πρώτη σειρά των καθισμάτων. Στο μέσο της σκηνής υπήρχε ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες. Δεξιά της σκηνής ένα μονό κρεββάτι ξύλινο, βαμμένο ροζ. Θα το προτιμούσα μεταλλικό, σε χρώμα μαύρο. Στο αριστερό μέρος της σκηνής ήταν κατασκευασμένο ένα είδος πάγκου μπαρ, που έπαιζε τον ρόλο των παρασκηνίων.

Δεξιά και αριστερά της σκηνής δύο παραβάν με καΐτια όριζαν το εσωτερικό ενός χώρου υποδοχής και, συγχρόνως, υπνοδωματίου. Στον τυφλό τοίχο, πίσω, ακριβώς, από το τραπέζι με τις δυο καρέκλες ήταν κρεμασμένο ένα κενό κάδρο. Μπροστά στα πόδια μου βρισκότανε ένας πλαστικός κουβάς με μια σκούπα σφουγγάρι. Θα προτιμούσα ο κουβάς να είναι τσίγκινος και η σκούπα ένα παλιό ψάθινο σάρωθρο. Δεν μπορώ, να πω, πως το σκηνικό με ενθουσίασε. Σηκώθηκα από τη θέση μου και μπήκα στο κενό του κάδρου. Απ’ αυτή τη θέση θα παρακολουθούσα καλύτερα την παράσταση.

Κάποια στιγμή, τα φώτα της αίθουσας χαμήλωσαν κι ένα αμυδρό φως κάλυψε τα πάντα. Ένα σαξόφωνο (Φάνης Κοσμάς) ξεκίνησε από τα αριστερά της σκηνής και, κινούμενο σε αντίθετη κατεύθυνση, άρχισε να παίζει το summer time. Στο τέλος της μελωδίας, όλα τα πρόσωπα των 4 μονόπρακτων (ποια;)) βρέθηκαν επί σκηνής (Ναταλία Βώττη, Φάνης Κοσμάς, Άλκηστις Λέκκα, Δέσποινα Ναυρόζογλου, Ελευθερία Πανταζή, Χριστιλένα Παρίση, Αναστασία Σακουφάκη, Χριστίνα Τσιώνη).

Ήταν η ώρα των συστάσεων. Τα ονόματα ειπώθηκαν ασθενικά, σε σημείο, που να μην ακούγονται σε μικρή απόσταση. Μπορεί οι οδηγίες του σκηνοθέτη (Θοδωρής Γκόγκος) να ήθελαν χαμηλόφωνη απόδοση των ονομάτων. Μα, θα πρέπει, να ξέρουν οι ηθοποιοί, πως χαμηλόφωνα δεν σημαίνει ασθενικά, κι αντιθέτως, υψηλόφωνα δεν σημαίνει κραυγαλέα.

Ήταν το πρώτο σημάδι ερασιτεχνισμού. Ακολούθησε η κίνηση κι ύστερα, ο λόγος, που άλλες φορές ακολουθούσε την κίνηση του σώματος, κι άλλες φορές, προπορευόταν αυτού. Πολλές φορές, η δυσαρμονία της κίνησης με τον λόγο, δυσκόλευε την αναπνοή της ηθοποιού και την εκφορά του τελευταίου. Η άρθρωση του λόγου είναι το σημαντικότερο στην απόδοση ενός κειμένου. Μόνον όταν υπάρχει άριστη άρθρωση του λόγου, τότε και η αναπνοή είναι άριστη και η κίνηση ολοκλήρου του σώματος. Μερικές φορές, η κακή ρύθμιση του φωτισμού (τίνος;) και το απροσδιόριστο των ενδυμάτων (τίνος;) επέτειναν την σύγχυση, την οποία προκαλούσε η κίνηση του σώματος και η εκφορά του λόγου.

Παρά ταύτα, τα 4 μονόπρακτα του Tennessee Williams κυλούσαν ομαλά. Η ευχαρίστηση δεν ήταν μόνο δική μου. Κατά κάποιο τρόπο, συμμετείχα κι εγώ στον ενθουσιασμό, την αγάπη και την αφοσίωση των ηθοποιών. Μία ήπια, απαλή, ζεστή, τρυφερή και γλυκιά ατμόσφαιρα αλκοολισμού, ομοφυλοφιλίας, κατάθλιψης και ψυχικής διαταραχής άρχισε να με κυριεύει. Μουδιασμένος, παραμένοντας στο κάδρο μου, ταξίδεψα για λίγο στη Νέα Υόρκη. Νομίζω, πως ήταν το βράδυ της 26^ης Φεβρουαρίου 1983. Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ένας άνδρας ήταν νεκρός. Ένα πώμα φιάλης είχε σφηνωθεί στο λαιμό του. Ήταν ο διάσημος Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς, ο συγγραφέας, του οποίου η αδελφή πέθανε σε δημόσιο ψυχιατρείο.

Δεν ξέρω πότε, αλλά επέστρεψα στην παράσταση, η οποία πλησίαζε στο τέλος της. Κοίταξα ένα ένα τα πρόσωπά της, εκείνα, που ζωντάνεψαν ιδιόμορφους χαρακτήρες. Όλα ήταν καλά. Μερικά ξεχώρισαν (Αναστασία Σακουφάκη, Δέσποινα Ναυρόζογλου, Ελευθερία Πανταζή). Όταν άναψαν τα φώτα στην αίθουσα του Politheatro, βρέθηκα, εν ακαρεί, μαζί με τους υπόλοιπους θεατές της παράστασης. Τα χειροκροτήματα ήταν ειλικρινή, ενθουσιώδη και παρατεταμένα. Συνοδεύτηκαν από λευκό κρασί και take five. Κράτησα στην τσέπη μου το αρκετά κατατοπιστικό φυλλάδιο της παράστασης. Και… ύστερα από λίγο, ύστερα από πολύ, στην πόρτα εξόδου του Politheatro μια αισθητική αφίσα (Σεμέλη Παπαοικονόμου) μου είπε το βραδινό γεια.

Έγραψα στα Ιωάννινα – Μάιος 2017 – Μιχάλης Η. Αρράς