Ας μην το ξεχάσουμε

Του Λάμπρου Γιώτη*

Ο εξώστης, όπως είναι ο τεχνικός όρος, ή αλλιώς μπαλκόνι ή βεράντα, είναι η πιο χαρακτηριστική διαφορά των κτηρίων της Μεσογείου με εκείνα της κεντροβόρειας Ευρώπης. Διακρίνεται κυρίως, σαν προέκταση του καθιστικού χώρου του σπιτιού μας. Η χρήση του είναι ένα μικρό καθιστικό τους ζεστούς μήνες, ένας μικρός κήπος, ένα τμήμα επικοινωνίας με το εξωτερικό περιβάλλον.

Στις πολυκατοικίες της δεκαετίας '50 -'70, στην εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, οι εξώστες δεν ήταν τίποτα άλλο από έναν μακρόστενο στενό χώρο που η κύρια χρήση του, ήταν αυτή του απλώματος των ρούχων, της λεγόμενης μπουγάδας.

Στο πέρασμα των χρόνων οι εξώστες αλλάζουν μορφή, γίνονται ευρύχωροι και σταματούν να ακολουθούν την ίδια μορφή και μέγεθος σε όλους τους ορόφους, γίνονται στοιχεία που διαμορφώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα. Αποτελούν προστιθέμενη αξία σε ένα διαμέρισμα.

Σήμερα στους εξώστες διακρίνουμε κυρίως αποθηκευμένα αντικείμενα που δεν θέλουμε ή που δεν χρησιμοποιούμε συχνά, αντικείμενα στα οποία ο χρόνος έχει αφήσει το αποτύπωμά του.

Ο σημερινός τρόπος ζωής, δεν αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο για να αφεθούμε στη βεράντα μας για λίγες αχτίδες ηλίου μέχρι τη στιγμή που έρχεται η υποχρεωτική παραμονή πολλών ανθρώπων στην οικία τους. Σε αυτό το σημείο, όλοι ανακαλύψαμε το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε πρόσβαση στο μπαλκόνι... Τα έπιπλα πήραν άλλη διάταξη, προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις των χρηστών τους, οι παλιές γλάστρες γέμισαν χρωματιστά λουλούδια, τα μη χρήσιμα αντικείμενα παραγκωνίστηκαν για να έχουμε χώρο.

Το μπαλκόνι έγινε ο «δίαυλος» επικοινωνίας με τη φύση και με τους ανθρώπους: διάλογοι, αστεία, κουτσομπολιά, γέλια και αφηγήσεις, όνειρα και σκέψεις γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν...

Ο αυτοπεριορισμός μας, κάποια στιγμή θα αρθεί. Θα επανέλθουμε στις παλιές μας συνήθειες, στις εργασίες μας και σε ένα πρόγραμμα γεμάτο με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Ας μην ξεχάσουμε το μπαλκονάκι μας, τη μικρή μας αυλή, εκεί που ακούσαμε ήχους πουλιών, μυρίσαμε και αγγίξαμε τα λουλούδια μας, μάθαμε το όνομα του γείτονά μας, αφήσαμε ένα βιβλίο στη μέση ή μια γουλιά καφέ στην κούπα μας και ένα τσιγάρο που έσβησε.

Είναι ο χώρος που μας κράτησε πιο ήρεμους μέσα στον αυτοπεριορισμό μας, είναι το δικό μας μπαλκόνι.

*Ο Λάμπρος Γιώτης είναι πολιτικός μηχανικός και ιδιοκτήτης, τα τελευταία χρόνια, της «Κρύπτης» (στην οδό Ανεξαρτησίας)