Το μαύρο άλμπουμ των Metallica

Το 1991, οι Metallica ήταν οι επί γης θεοί του thrash. Λιγότεροι ακραίοι από τους (καλύτερους) Slayer, πιο ικανοί στη σύνθεση από άλλες, τίμιες μπάντες του χώρου, με τέσσερα LP που «μέτραγαν» στο μουσικό στερέωμα, αλλά και χωρίς τον τεράστιο Κλιφ Μπάρτον, που είχε χάσει τη ζωή του.

Στις 12 Αυγούστου 1991, οι Metallica αποφάσισαν να γίνουν πιο μέινστριμ. To Black Album, που επί της ουσίας ήταν το ομώνυμό τους, ήταν ίσως η πιο δημιουργική στιγμή της μπάντας, με τους Χέτφιλντ-Ούλριχ ίσως στο απόγειο της καριέρας τους, τον Χάμετ να συμμετέχει δημιουργικά σε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και τον Νιούστεντ ακόμα παραγκωνισμένο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το Black Album έγινε γνωστό από μια μπαλάντα, που για τα δεδομένα των Metallica ήταν πιο μελίρρυτη από τα επιτρεπόμενα. Το Nothing Else Matters κυκλοφόρησε ως σινγκλ πολύ αργότερα, αλλά ήταν αυτό το κομμάτι που προτίμησαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί για να «συστήσουν» τη μπάντα στο εκτός metal κοινό.

Η ταυτότητα του συγκροτήματος ήταν όμως ακόμα το Enter Sandman, το «Smoke on the water» του (σχεδόν) thrash. Ήταν το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ (κυκλοφόρησε στις 29 Ιουλίου), ήταν και το δεύτερο μόλις βίντεο κλιπ της μπάντας, που μέχρι τότε, είχε κάνει μόνο το One, με τις σκηνές από το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο» του, του Ντάλτον Τράμπο.

Το Black Album ήταν το σημείο στροφής για τους Metallica. Η μπάντα άρχισε να αλλάζει σταδιακά και δραματικά από ένα σημείο και έπειτα, σε σημείο να μη θυμίζει και πολλά, στα άλμπουμ της τουλάχιστον, από τον επιθετικό ήχο της πρώτης δεκαετίας της.