«Λούνασα»: Σαν μια παλιοκαιρισμένη φωτογραφία

Η παράσταση «Χορεύοντας στη Λούνασα», σε συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και Ιωαννίνων, που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο «Καμπέρειο» είναι μια καλή παράσταση. Με την καθοδήγηση της γιαννιώτισσας σκηνοθέτη Νικαίτης Κοντούρη, η «Λούνασα» καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στη λογική και στο ένστικτο χωρίς μελοδραματισμούς. Μια ισορροπία που τηρούν και οι οκτώ ηθοποιοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Το θεατρικό έργο του ιρλανδού συγγραφέα είναι κατεξοχήν ένα αφηγηματικό έργο που αποφεύγει τις δραματουργικές εκρήξεις. Είναι η ιδιότυπη αφήγηση ενός νόθου αγοριού που παρουσιάζεται ως ώριμος άντρας (και ως αφηγητής της ιστορίας), με τον ρόλο να τον ερμηνεύει ο Δημήτρης Φουρλής. Η αφήγηση πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του ’30, σε ένα καλοκαίρι, σε ένα ιρλανδικό χωριό, όταν μια οικογένεια αρχίζει να διαλύεται. Την αφορμή τη δίνει ένα ραδιόφωνο και μετά… η μουσική, οι χοροί της Λούνασα που συμβολίζουν όλα όσα στερήθηκαν και συνεχίζουν να στερούνται οι τέσσερις θείες του αγοριού-αφηγητή και η «φευγάτη» μάνα του. Γιολάντα Καπέρδα, Θάλεια Γρίβα, Σοφία Βούλγαρη, Λίζα Φούντογλου και Σοφία Αντωνίου είναι οι πέντε αδελφές. Στη σκηνή μαζί τους ο Δημήτρης Ναζίρης (στον ρόλο του Τζακ, του θείου ιερωμένου) και ο Δημήτρης Ντάσκας (ο Τζέρι, ο πατέρας του αγοριού).

Η αίσθηση που σου αφήνει αυτή η θεατρική παράσταση, είναι σαν αυτή που σου αφήνει όταν κοιτάς μια παλιοκαιρισμένη, ασπρόμαυρη οικογενειακή φωτογραφία. Τρυφερότητα, συμπόνια, θλίψη για εκείνους τους ανθρώπους που έζησαν σε ιδιαίτερα σκληρές εποχές και που οι επιθυμίες έμειναν καταπιεσμένες.