Ένας πανκ οπλαρχηγός

«Πώς θέλεις να σε λέμε στο ντοκιμαντέρ;» «Πανκ ροκ οπλαρχηγό θέλω». Έτσι κάπως ξεκινάει το καλύτερο μέχρι στιγμής ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Τζον Γκράχαμ Μέλορ ή όπως έμεινε γνωστός, «Τζο Στράμερ». Το 2008,  ο Τζούλιεν Τεμπλ, ο «επίσημος κινηματογραφιστής» του αγγλικού πανκ, σκηνοθέτησε το σχεδόν δίωρο «The future is unwritten», το οποίο εκτός από ωραίο, αστείο, θυμωμένο, ζόρικο, είναι και πολύ συγκινητικό. Ίσως γιατί ο ήρωάς του, ο Στράμερ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952 στην Τουρκία (καθότι παιδί διπλωμάτη), ήταν όλα αυτά μαζί.

Ο Στράμερ δεν ήταν απλώς ο φρόντμαν των Clash, που τυχαίνει να είναι η σημαντικότερη μπάντα που κούρδισε (λέμε τώρα) κιθάρα σε αυτό τον πλανήτη. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν πρόδωσε ποτέ την τάξη του, ακόμα και όταν η επιτυχία του κάθισε βαριά.

Το 2002 ο Στράμερ πέθανε απροσδόκητα, από καρδιακό επεισόδιο, σε μια από τις πιο μεγάλες απώλειες του ροκ εν ρολ. Στο μεταξύ, είχε προλάβει να βάλει στην πρίζα τις μουσικές και κοινωνικές αντιλήψεις πολλών ανθρώπων που καθόρισαν τα ακούσματά τους και την κοινωνική στάση, στη συνέχεια.

Ο ίδιος, πρόλαβε να επηρεαστεί από τον Γούντι Γκάθρι και τους Beach Boys, ένα συνδυασμό που… εξηγεί μερικά από όσα ακολούθησαν. 

Η γνωριμία του με τον Μικ Τζόουνς οδήγησε στη δημιουργία των Clash και την κυκλοφορία του ομώνυμου, πρώτου άλμπουμ. Αργότερα, όταν τα πράγματα με τους Clash «στράβωσαν», έπαιξε σε διάφορες ταινίες με αποκορύφωμα το επικό Mystery Train του Τζιμ Τζάρμους (αν και οι ρέκτες θα αναζητήσουν το Straight to hell του 1986).

Προς το τέλος της ζωής του, περιόδευε με τους Mescaleros, παραμένοντας οπλαρχηγός του πανκ ροκ.