Και όλοι μάθαμε τους Γεζίντι

Και τελικά, τους 250 πρόσφυγες, τους Γεζίντι, τους «βόλεψαν» στο παλιό κτίριο της 5ης ΕΜΑΚ στη Φανερωμένη του δήμου Ζίτσας. Σε ένα κτίριο, ιδιωτικό, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί (ούτε αυτό) κατάλληλο. Ήταν μια λύση που προέταξε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, χωρίς να υπάρξει κάποια συνεννόηση με τους τοπικούς φορείς (όχι ότι θα υπήρχε πιο ευτυχής κατάληξη της υπόθεσης). 

Υπενθυμίζεται ότι η αλλαγή «στέγης» για τους 250 πρόσφυγες ήρθε εκ των πραγμάτων. Κι αυτό επειδή οι πρόσφυγες αυτοί αποχώρησαν μόνοι τους από τον καταυλισμό του Κατσικά καθώς δέχονταν απειλές για τη ζωή τους από τον μουσουλμανικό πληθυσμό. Ήθελαν να φύγουν από φόβο μήπως ξαναβιώσουν την απίστευτη βιαιότητα που βίωσαν στο βόρειο Ιράκ από τους τζιχαντιστές λόγω της θρησκευτικής τους πίστης. Οι κουρδόφωνοι Γεζίντι είναι πιστοί του θρησκευτικού συγκρητισμού (ένα μίγμα αρχαίων θρησκειών). Όλα αυτά βέβαια η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ τα γνώριζε. Ως πιο έμπειρη, αν μη τι άλλο, στις διαφορές μεταξύ εθνοτικών ή θρησκευτικών ομάδων ανά τον κόσμο. Παρόλα αυτά, όλους αυτούς τους μήνες φαίνεται, εκ του αποτελέσματος, ότι υποτίμησε τη δυναμική του θρησκευτικού μίσους. 

Η πρώτη φορά που η τοπική κοινωνία άκουσε για τους λεγόμενους Γεζίντι ήταν πριν από δύο εβδομάδες περίπου, στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης για την παγκόσμια ημέρα πρόσφυγα στα παλιά σφαγεία. Μόνο που σε εκείνη την εκδήλωση, η προσέγγιση της διαφορετικής αυτής ομάδας ήταν θεωρητική και εντάχθηκε σε μια ευρύτερη λογική πολυπολιτισμικότητας. Και ξαφνικά, η «βόμβα» έσκασε, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να σπεύδει να δικαιολογήσει τον ρόλο της στη διαχείριση του προσφυγικού πληθυσμού, βρίσκοντας έναν χώρο (απομακρυσμένο από τον αστικό ιστό) για να μείνουν οι «κυνηγημένοι» για μια ακόμη φορά Γεζίντι. Το θέμα ήταν ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, τέτοιες καταστάσεις που παραπέμπουν σε «εμπόλεμη ζώνη», δεν είναι δυνατόν να μην προλαμβάνονται.