Η πόλη του Λου Ριντ

Πριν από 34 συναπτά έτη, ο Λου Ριντ απέδειξε για πολλοστή φορά ότι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της ανθρώπινης μουσικής, βγάζοντας ένα δίσκο, την εποχή που άλλοι στην περίπτωσή του ήταν απλά «ώριμοι».

Το New York ήταν καταρχάς μια δυναμική επιστροφή του Ριντ, μετά από μερικά κάπως παράξενα άλμπουμ. Ήταν επίσης ένα… ρεπορτάζ για τον αγαπημένο του τόπο, τη Νέα Υόρκη, με κάμποσες αιχμές, ενίοτε οργισμένες, απέναντι σε διάφορα πράγματα: την εκκλησία, τον Τραμπ (από τότε…), τον Ρούντι Τζουλιάνι, σε ένα «δίσκο που μοιάζει με βιβλίο ή και ταινία».

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ο Λου λοιπόν έντυσε τους στίχους του με πούρο ροκενρόλ, όπου έβαλε και τους φίλους και ήρωές του μέσα, όπως πχ τον Τζον Μέλενκαμπ ή τον Μάρτιν Σκορσέζε. Ο ίδιος ο Ριντ έλεγε ότι «ο Φώκνερ είχε το Νότο, ο Τζόις το Δουβλίνο, εγώ έχω τη Νέα Υόρκη και τα περίχωρα» για να περιγράψει τη σχέση του με τη μητρόπολη.

Επίσης για το ίδιο το άλμπουμ, ο Ριντ έλεγε ότι «είναι αυτό για το οποίο είμαι ικανός και έβαλα τα δυνατά μου». Όντως, το New York θεωρείται –και όχι άδικα- μια από τις κορυφαίες δουλειές του, κάπως πιο κοντά στην ουσία των Velvet Underground, αλλά και μια μετάβαση σε ένα πιο σκοτεινό δημιουργικό δρομάκι, το οποίο ο Ριντ ακολούθησε και αργότερα: είτε στο Songs for Drella, στην επανασύνδεσή του με τον Κέιλ, είτε στο Magic and Loss, που όσοι τυχεροί και τυχερές βρέθηκαν ένα βράδυ στο θέατρο «Παλάς» στην Αθήνα, το είδαν και άκουσαν από κοντά, μαζί με αρκετούς από τους τεράστιους μουσικούς του: τον Ρομπ Γουάσερμαν στο όρθιο μπάσο και τον Φρεντ Μάχερς τα ντραμς.

Στο New York πήρε μέρες και η Μο Τάκερ, η ντράμερ των Velvet, παίζοντας σε δύο τραγούδια.

Όσο για τα κομμάτια, μνημειώδη παραμένουν το Romeo had Juliette, αλλά και τα Last Great American Whale και Hold On. Αυτό όμως που έδωσε την εμπορική ώθηση στο άλμπουμ, ήταν το Dirty Blvd, το «Walk on the Wild Side» των ‘80s και των ‘90s…