Η μέρα που δεν πήραμε ικανοποίηση

Κατά τας μουσικάς γραφάς, σαν σήμερα πριν από 52 έτη, συνέβη το σχεδόν αδιανόητο για τη συνέχεια του μουσικού είδους που λέγεται ροκ εν ρολ: ένας ξερακιανός Άγγλος με αμφίβολη οδοντοστοιχία, αγόρασε ένα fuzz πεταλάκι της Gibson από ένα μαγαζί στο Κλίαργουτερ της Φλόριντα και πήγε στο ξενοδοχείο όπου έμενε για να το δοκιμάσει μαζί με έναν κολλητό του, ο οποίος διέθετε εκφραστικά μάτια και τεράστια γλώσσα.

Ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μικ Τζάγκερ, έγραψαν εκείνο το απόγευμα το βασικό ριφ του (I Can't Get No) Satisfaction , με βασική κατεύθυνση ότι οι τρεις πρώτες νότες που σχημάτισαν το πιο αναγνωρίσιμο ριφ του πλανήτη, να παιχτούν από πνευστά. Ο Ρίτσαρντς όμως ήταν τόσο τρελαμένος με το καινούργιο του «παιχνίδι» που (ευτυχώς) κράτησε την αρχική ιδέα.

Το τραγούδι τελικά ηχογραφήθηκε στις 10 Μαΐου στα στούντιο της Chess στο Σικάγο, της πιο μεγάλης μπλουζ μουσικής εταιρίας εκείνη την εποχή. Το σινγκλ βγήκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους και συμπεριλήφθηκε και στην αμερικάνικη έκδοση του Out of our heads, του τέταρτου δίσκου της μπάντας.

Η συνέχεια ήταν καταιγιστική: η ανικανοποίητη γενιά του baby boom, του Woodstock και των επαναστάσεων του ’60 που μετά μας κάθισε στην πλάτη ως (πλειοψηφικά) η πιο συντηρητική και νεοφιλελεύθερη των 20 τελευταίων χρόνων, δήλωνε σε κάθε ευκαιρία «ανικανοποίητη»: στις διαφυλικές της σχέσεις, στην ακμάζουσα καταναλωτική κοινωνία, σε όλα. Οι Άγγλοι Stones έβγαζαν την τεράστια γλώσσα τους στις καταναλωτικές ΗΠΑ που μόλις τότε γνώριζαν...

To Satisfaction, που παραλίγο να περάσει και από την Ελλάδα στις πιένες του, αλλά το διέκοψε η χούντα των συνταγματαρχών και του μετεμφυλιακού ακροδεξιού ελληνικού απαυγάσματος, συνέχισε την κούρσα του στην ιστορία σαν φόρμουλα με σπασμένα φρένα: μπήκε στα 500 καλύτερα του Rolling Stone (αλήθεια, κάποτε πρέπει να ακούσετε αυτή τη λίστα) ως δεύτερο όλων των εποχών, εντάχθηκε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στις εθνικές ηχογραφήσεις της βιβλιοθήκης Κογκρέσου, ενώ η χάρη του έφτασε μέχρι το φεγγάρι, μεταφορικά όμως. 

Μια από τις πιο περίεργες ιστορίες γύρω από το τραγούδι, είναι η εξής: στο χρυσό δίσκο που συμπεριλήφθηκε στις αποσκευές του Voyager 1, του  διαπλανητικού σκάφους που εκτοξεύτηκε το 1977, καταγράφηκαν διάφορα πράγματα που θεωρήθηκαν χρήσιμα, αν πχ έβρισκε κάποιος εξωγήινος με… πικάπ για να τον ακούσει. Χαιρετίσματα σε 55 γλώσσες, διάφοροι ήχοι της Γης, καθώς και αντιπροσωπευτικά τραγούδια. 

Το μοναδικό ροκ εν ρολ κομμάτι ήταν το Johnny B. Goode του Τσακ Μπέρι, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα, στην ταινία Starman, ο Τζεφ Μπρίτζες που έρχεται από το εξώτερο διάστημα έχοντας ακούσει, υποτίθεται, το δίσκο (στο πικάπ του), επαναλαμβάνει χαιρετίσματα σε 55 γλώσσες καθώς και το βασικό στίχο: «I can’t get no satisfaction».

Σήμερα, 52 χρόνια μετά, το Satisfaction είναι πολλά πράγματα, που δεν συγκρίνονται όμως με την πρώτη φορά που κάποιος ή κάποια ανακαλύπτει τον ήχο που κάνει η ηλεκτρική κιθάρα όταν συνδέεται σε ένα fuzzbox ή ταυτίζεται με τα εξής:

«When I'm watchin' my tv and a man comes on and tell me
 How white my shirts can be
 But, he can't be a man 'cause he doesn't smoke
 The same cigarettes as me»