H μεγάλη στιγμή του Μάιλς Ντέιβις

Στο τέλος της δεκαετίας του ’60, όλοι έκαναν «ηλεκτρικούς πειραματισμούς». Το δρόμο τον είχε ανοίξει, όχι χωρίς κόστος, ο Ντύλαν και ακολουθούσαν άπαντες. Το ρήγμα που είχε ανοίξει το Γούντστοκ, τα ντεσιμπέλ των Who και του Χέντριξ, αλλά και το αναδυόμενο μένος της σκηνής του Ντιτρόιτ, έβαζε τη μουσική στην πρίζα.

Ο Μάιλς Ντέιβις, ο πιο επιδραστικός (όχι όμως και καλύτερος, όσο υπήρχε ο Κόλτρεϊν) μουσικός της τζαζ, το 1970 έβγαλε το Bitches brew, που ήταν ένας διπλός δίσκος, με βάση το αγαπημένο του μουσικό σχήμα, το κουιντέτο και πολύ ηλεκτρικός.

Βέβαια, πλην του μεγαθηρίου με την τρομπέτα, σε εκείνο το σχήμα κρατούσαν θέσεις ο Γουέιν Σόρτερ στο τενόρο σαξόφωνο, ο Ντέιβ Χόλαντ στο μπάσο, ο Τσικ Κορία στο πιάνο και ο Τζακ ντε Τζονέτ στα ντραμς. Μαζί τους, σε διάφορα σημεία του δίσκου έπαιξαν επίσης ο Μπίλι Κόμπαμ, ένας από τους μεγαλύτερους τζαζ ντράμερς, ο Μπένι Μόπιν στο κλαρινέτο και ο Τζον μακ Λάφλιν, στην κιθάρα.

Κοινώς, επρόκειτο για ένα σχήμα «υπερηρώων» της μουσικής, τους οποίους ο Ντέιβις συγκέντρωσε στα στούντιο της Columbia στη Νέα Υόρκη, αμέσως μόλις τελείωσε το Γούντστοκ, παρεμπιπτόντως, και τους ζήτησε να παίξουν ό,τι τους ερχόταν στο μυαλό.

Το αποτέλεσμα ήταν… η fusion jazz επίσημα πλέον και όχι απλά ως ένα στυλ που είχε εισάγει ο πρωτοπόρος κιθαρίστας Λάρι Κόριελ, λίγο νωρίτερα. Επίσης, ήταν το προοίμιο της coolness του Ντέιβις.

Ο Ντέιβις, κεντρικό πρόσωπο, αλλά και μαέστρος (ακούγεται κάποιες φορές μέσα στο δίσκο να δίνει οδηγίες) οδηγεί το σχήμα, το οποίο όμως δεν κάνει μόνο ό,τι του πούνε, αλλά αυτοσχεδιάζει.

Η τελική μορφή του δίσκου περιείχε και αρκετές παρεμβάσεις, όπως η συνένωση μουσικών μερών σε μεγαλύτερα κομμάτια, με αρκετά εφέ και μπόλικη χρήση νέων τεχνολογιών και καινοτόμων μεθόδων, που δεν έμεινε χωρίς κριτική πάντως.

Πάντως, η «ψυχή» του δίσκου δεν ήταν στα εφέ, αλλά στη συνύπαρξη των μουσικών και στη συνθετική και εκτελεστική ιδιοφυία του Ντέιβις. Επίσης, ήταν μια από τις μεγαλύτερες ρυθμικές τομές στην ιστορία της τζαζ, με πολλαπλά όργανα που έπαιζαν ταυτόχρονα, τεχνικές που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν οι southern μπάντες ή τις δοκίμαζε ήδη εργωδώς ο Ρόμπερτ Φριπ.

Το Bitches Brew που γίνεται 50 ετών αυτές τις μέρες, παραμένει ένα μνημείο τρομακτικής μουσικής ιδιοφυΐας και επιδραστικότητας. Ίσως όχι το πιο εύκολο για όλα τα ακροατήρια, αλλά σίγουρα εξαιρετικά σημαντικό.