Η μαγική κώφωση των Queens of the Stone Age

Το μακρινό 2002 (ρε πού φτάσαμε, να είναι μακρινό το 2002…), η υπόθεση των Kyuss είχε οριστικά τελειώσει και όχι με τον πιο ειρηνικό τρόπο. Χιλιάδες (εντάξει, όχι χιλιάδες κάπου 3-4) spinoffs είχαν ξεπηδήσει από το μύθο της stoner ερήμου, αλλά η πιο βασική, επιτυχημένη και αιώνιας φήμης, έμελλαν να είναι οι Queens of the Stone Age.

Πριν 20 χρόνια λοιπόν, κυκλοφόρησαν το Songs for the Deaf. Το μεγαλούργημα που «κούφανε» μεταφορικά όσους-ες δεν πίστευαν ότι υπήρχε ζωή μετά τον Τζον Γκαρσία (ενώ οι επαϊόντες γνωρίζουν ότι όλη η αλήθεια είναι στον Μπραντ Μπγιόρκ).

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το SftD είναι το καλύτερο άλμπουμ τους. Καλύτερο και από το πρώτο, που ξεκινούσε με το Regular John, το εξόδιο των Kyuss. Αυτή τη φορά ο Τζος Χομ και ο Νικ Ολιβέρι είχαν μαζί τους τον Μάρκ Λάνεγκαν και ακόμα πιο παράξενους τύπους όπως ο Yawning Man-Μάριο Λάλι και Άλεν Γιοχάνες. Α, επίσης στα ντραμς καθόταν ο Ντέιβ Γκρολ, εκτοξεύοντας έτσι τους QotSA σε σούπερ γκρουπ.

Ο δίσκος δε, ήταν ό,τι πιο ώριμο είχαν βγάλει οι επίγονοι του ερημικού ροκ, καθώς και ότι ο Χομ δεν θα έμενε στα δεδομένα και «έτοιμα», αλλά θα εξελισσόταν στο προσεχές μέλλον.

Ο δε Λάνεγκαν ήταν τόσο χωμένος στη μπάντα τότε, που έγραψε και το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκο, μαζί με τον Χομ, το No One Knows. Το συγκεκριμένο σινγκλ επιβεβαίωσε πως η μπάντα θα ήταν κάτι ακόμα περισσότερο από regular johns και ο Μισέλ Γκοντρί έβαλε το χεράκι του στο βίντεο κλιπ. Επίσης, έμελε να είναι και το πρώτο ρεμίξ των QotSA, από τους UNKLE.

Μερικά χρόνια αργότερα, η μπάντα, αρκετά διαφορετική πια (αλλά με τον Λάνεγκαν πάντα κάπου κοντά), έβγαλε το Lullabies to Paralyze που ήταν ένα ακόμα μνημείο.