Η Highway 61 επιστρέφει

Η προτελευταία μέρα του Αυγούστου του 1965 έμελλε να είναι σημαδιακή για την ιστορία της μουσικής.

Ο Μπομπ Ντίλαν κυκλοφόρησε τον έκτο δίσκο του τότε, στον οποίο περιλαμβανόταν το «καλύτερο κομμάτι του ροκενρόλ», το Like a Rolling Stone.

Όταν τα δημιουργικά πράγματα φτάνουν σε αυτό το σημείο, στο Like a Rolling Stone δηλαδή και γίνονται τόσο επιδραστικά, ξαφνικά, οι επέτειοι, οι δομές, τα επακόλουθα του γεγονότος αποκτούν πολύ μικρότερη σημασία.

Ας μείνουμε σε αυτό: ότι 55 χρόνια μετά, ακόμα και με καλύτερες συνθέσεις και στίχους γραμμένα, το LaRS παραμένει πιο καθηλωτικό και συμβολικό από ο,τιδήποτε άλλο.

O τίτλος προήλθε από ένα δρόμο, ο οποίος ξεκινούσε από τη Μινεσότα, περνούσε από το Ντουλούθ, την πόλη όπου γεννήθηκε ο Ντίλαν και έφτανε μέχρι τον Μισισιπή. Κάτι σαν να βγάλει ένας τρικαλινός πχ το δίσκο του «Ε65»…

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή, πατώντας εδώ:

Και όμως, τα πρώτα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Ο Ντίλαν, για να γράψει το δίσκο, είχε προσλάβει αποκλειστικά «ροκ μουσικούς», αντίθετα με το φολκ στυλ που τον είχε κάνει γνωστό ήδη. Ανάμεσά τους, ήταν και ένας πραγματικός μουσικός ογκόλιθος, ο κιθαρίστας Μάικ Μπλούμφιλντ, ο «λευκός Χέντριξ» που χάθηκε πρόωρα.

Απογοητευμένος με το υλικό του ήταν και ο ίδιος ο Ντίλαν. Όντας σε φάση άρνησης, κάθισε και έγραψε 20 σελίδες στίχους, από τους οποίους ξεχώρισε σε τέσσερα κουπλέ και ένα ρεφρέν. Ένας νεαρός, 21 ετών τότε, ο Αλ Κούπερ, τον οποίο είχε φωνάξει στο στούντιο «για να δει τι γίνεται» ένας άλλος μουσικός του Ντίλαν, ο Πωλ Γκρίφιν, έκατσε για πρώτη φορά στη ζωή του σε ηλεκτρικό πιάνο. Αυτοσχεδίασε και τα υπόλοιπα ήταν ιστορία: Like a Rolling Stone…

Το Highway 61 όμως ήταν σημαδιακό και για την ίδια την πορεία του Ντίλαν. Στις 25 Ιουλίου, ένα μήνα πριν την κυκλοφορία, είχε παίξει στο Newport Folk Festival, όπου το κοινό τον είχε τραμπουκίσει σε ανώτερο βαθμό. Αμέσως μετά, ο Ντίλαν μπήκε στο στούντιο και μέσα σε 6 μέρες, έγραψε το δίσκο.

Το Like a Rolling Stone παραμένει στο νούμερο 1 της λίστας των 500 καλύτερων τραγουδιών του (περιοδικού) Rolling Stone, το οποίο ιδρύθηκε δύο χρόνια αργότερα και πήρε το όνομά του, κατά το ήμισυ, από το κομμάτι.

Εκτός από αυτό όμως, ο δίσκος είχε τουλάχιστον άλλα τρία τρομερά κομμάτια: Το From a Buick 6, το Desolation Row και το Ballad of a Thin Man. Το τελευταίο, γνωστό επίσης και ως «mr Jones», παραμένει ένα από τα πιο παράξενα και χαρακτηριστικά κομμάτια του Ντίλαν.

Στο εξώφυλλο, ο Ντίλαν φωτογραφίζεται από τον Ντάνιελ Κρέιμερ, καθισμένο στο σκαλοπάτι έξω από το σπίτι του μάνατζέρ του στη Νέα Υόρκη, Πίσω του, είναι όρθιος ο Μπομπ Νιούγουιρθ, κρατώντας στο χέρι του μια Nikon SP, σε μια ακόμα καθημερινή και ταυτόχρονα, σουρεαλιστική, πόζα, από τα εξώφυλλα του Ντίλαν.