Η αναξιοπιστία μιας μεγάλης αγάπης

Η μπάλα, το ποδόσφαιρο, είναι ένας κανονικός έρωτας, όσο τυπολογημένη και συσκευασμένη να διαβάζεται αυτή η πρόταση.

Είναι αγάπη, συνήθεια, καταφυγή, πλάκα, ταύτιση, αλληλεγγύη, κερκίδα, είναι ένας κόσμος από μόνη της. Είναι οικογένεια, φίλοι, πειράγματα, τσακωμοί, γκολ στο 92' στην έδρα του άλλου.

Και θα είναι πάντα πολλά από αυτά, ανεξάρτητα από αυτή τη διαρκή προσπάθεια «εμφιάλωσης» των συναισθημάτων από «επιχειρηματικές συμπράξεις» όπως η ελληνική σούπερ λίγκα, η σύγχρονη Κρουέλα ντε Βιλ του ελληνικού ποδοσφαίρου: ιδιοκτήτες ΠΑΕ χρησιμοποιούν τη μπάλα ως υποκατάστατο της πατρικής αναγνώρισης που δεν είχανε, ως μέσο άσκησης πολιτικής επιρροής, ως όχημα αύξησης των προσωπικών τους περιουσιών, αδιαφορώντας πλήρως για την μπάλα καθαυτή και τους μνηστήρες της.

Άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους μέσα και έξω από τα γήπεδα, πολιτειακές και επιχειρηματικές διοικήσεις που είναι μέρος του προβλήματος και όχι λύση, πλήρης αναξιοπιστία με τις «υπενοικιάσεις» ξένων διαιτητών που το βασικό τους προσόν είναι ότι… δεν είναι Έλληνες.

Στρατιές παιχτών πηγαινοέρχονται κάθε εξάμηνο, λίγες ως μηδενικές ταυτίσεις με την εξέδρα, Β’ εθνική που δεν βλέπεται, ακαδημίες που λειτουργούν ως φυτώρια συμβολαίων. Μια από αυτές, στα Γιάννενα μάλιστα, διατείνεται ότι αν πάτε τα παιδιά σας, θα πρέπει αυτά να ξεχάσουν οικογένεια και φίλους για να «εξελιχθούν».

Σε τι;

Σε άνθρωποι που ξέρουν καλύτερα μπάλα από άλλους; Πού «βλέπουν» καλύτερα γήπεδο και κινούνται σωστά χωρίς τη μπάλα; Πού ξέρουν πώς θα κάνουν το οβερλάπ και πώς θα κρατήσουν την ισορροπία στο τρανσίζιον; Αξίζουν όλα αυτά, να "αφήσεις οικογένεια και φίλους"; Και ποιος είπε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι όλα αυτά μαζί, μεγεθυμένα και στην τελική, κάτι ανώτερο από ένα συμβόλαιο ή μια νίκη;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τοξικό, από την αρχή ως το τέλος. Από τον Μαρινάκη ως τον Μελισσανίδη, από τον Κούγια μέχρι τον Αλαφούζο. Ο τρόπος που διαχειρίζονται τα φέουδά τους και τους υπηκόους τους, είναι τέτοιος που δημιουργεί μια παράλληλη κοινωνία στην οποία ανακυκλώνονται όλα αυτά τα αντιπαθητικά: «Στρατοί», παράγοντες που ελάχιστη σχέση έχουν με τις γραφικές μπαλαδόφατσες του παρελθόντος, τύποι που προκαλούν σταθερά και η πρόκλησή τους προβάλλεται ως «αθλητική θέση», προπονητές που «σχολάνε» μέσα σε ένα βράδυ για να έρθει κάποιος παρωχημένος στη θέση τους, και η κερκίδα θα πρέπει να συναινεί και να πληρώνει τα ακριβά εισιτήρια και να στηρίζει τη διοίκηση.

Αυτή η μπάλα, δεν αξίζει τον κόπο.

Χρειάζεται μια άλλη μπάλα. Που μπορεί να μην έχει υπάρξει ποτέ μέχρι τώρα, αλλά δεν έχει σχέση και με αυτή την κατάσταση.