Η αμήχανη αποτυχία και η «καραντινολογία»

Η κυβέρνηση απέτυχε στο πεδίο της πανδημίας.

Απέτυχε, όχι γιατί θα μπορούσε πχ να εξαφανίσει τα κρούσματα ή να σταματήσει τις απώλειες ανθρώπων. Ένας μηχανισμός δεν έχει αυτή την ευθύνη σε μια καταστροφική περίσταση, άλλο που η ίδια η ΝΔ, καθώς και κάθε πολιτικός σχηματισμός στην Ελλάδα των κακών υποδομών και του υπό διάλυση συστήματος υγείας, χρησιμοποιεί ως πολιτικό επιχείρημα τη «φυσική καταστροφή».

Η ευθύνη είναι πολιτική. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπόρεσε να κρατήσει το όχημα σε καμία κλειστή στροφή αυτής της ιστορίας που κρατάει 1,5 και πλέον χρόνο τώρα.

Το βασικότερο όλων είναι ότι δεν μπόρεσε να κάνει το ελάχιστο που κάνει το κράτος, να εμπνεύσει μια αίσθηση ότι «υπάρχει κάποιος χειρίζεται τα πράγματα», ειδικά μετά τον Ιούνιο του 2020.

Δεν στήριξε πραγματικά το ΕΣΥ και το παραδέχεται σκανδαλωδώς σήμερα, που είναι προφανές πλέον ότι χρειάζονται άνθρωποι για να στελεχώσουν τις υποδομές.

Έστειλε στα άγραφα της εκπαιδευτικής ιστορίας μια ολόκληρη χρονιά σε σχολεία και πανεπιστήμια (ειδικά στα δεύτερα), με περιστατικά που θα μπορούσαν να είναι σενάριο  για φαρσοκωμωδία: Δωρεές φίλων επιχειρηματιών, μάσκες-μαξιλαροθήκες, υπουργοί που έλεγαν ότι όλα αυτά, τη μια χρειάζονταν, την άλλη όχι, άδειες αίθουσες, αλλά τμήματα 25+ μαθητών κ.α.

Δεν μπόρεσε από την αρχή, να καθιερώσει ένα σύστημα ελέγχου της πανδημίας και δημόσιας αναφοράς της. Συνελήφθη να λέει «μισές αλήθειες» και να πνίγει την ουσία σε στατιστικές που δεν απηχούσαν την πραγματική εικόνα. Ο ΕΟΔΥ ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής για ένα μεγάλο διάστημα, μέχρι σήμερα που αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο καταγραφής των δεδομένων.

Χρησιμοποίησε γηπεδικά το εμβόλιο: έδωσε την εντύπωση ότι αποτελεί πανάκεια και θεραπεία, χωρίς αυτό να είναι κάτι τέτοιο. Πόνταρε ότι το περασμένο καλοκαίρι όλοι θα ήταν εμβολιασμένοι, αλλά τα ποσοστά που υπόσχονταν όλο ζέση και καμάρι υπουργοί της, πιάστηκαν μόλις στα μέσα Νοεμβρίου.

Ο διακόπτης είχε δύο θέσεις: «Ανοιχτό-κλειστό». Όταν όλα ήταν κλειστά και η πανδημία ήταν υπό έλεγχο, η κυβέρνηση έπαιρνε πόντους. Όταν διαπιστώθηκε ότι αυτός είναι ένας πολύ πρόσκαιρος τρόπος διαχείρισης (και ενώ ο πρωθυπουργός είχε ήδη «ξεμυτίσει» σε «στιγμές αδυναμίας»), άρχισαν οι παλινδρομήσεις. Εκείνος ο επιδημιολογικός χάρτης, πέρα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία που παρέχει, άλλαξε χρώματα τέσσερις φορές, έχοντας μια ολοδική του επιτροπή ειδικών για να κάνει προτάσεις. Σήμερα, οι διαβαθμίσεις του χάρτη δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα σε επίπεδο μέτρων.

Τα θύματα, αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται. Έχει πολιτική ευθύνη η κυβέρνηση; Ναι, έχει. Και έχει, γιατί βασικά «εργαλειοποίησε» όλη αυτή την ιστορία με τρόπο που δεν είναι λειτουργικός, αλλά αποκλειστικά επικοινωνιακός. Προτίμησε να διχάσει, αντί να αναλάβει τις ευθύνες των αποφάσεών της και να ανάγει την «ατομική ευθύνη» σε συνταγή για τα πάντα.

Η μεγαλύτερη αποτυχία όμως, είναι η αμηχανία του Νοεμβρίου: Τo twitter καταλαμβάνεται από hashtags σχετικά με νέο λοκντάουν, οι υπουργοί ερωτώνται επίμονα αν θα υπάρξουν νέες καραντίνες ενόψει Χριστουγέννων και είναι σε εξέλιξη μια κυβερνητική προσπάθεια να διαλυθεί η κακή «αύρα» που φέρνει μια τέτοια κουβέντα.

Η κυβέρνηση δηλαδή προσπαθεί να διαλύσει μια «καραντινολογία» για περιοριστικά μέτρα που όχι μόνο η ίδια απεύχεται, αλλά και οι διάφοροι κλάδοι δραστηριότητας προειδοποιούν ότι δεν θα είναι ανεκτή, από πολλές απόψεις.

Οριζόντια καραντίνα δύσκολα έως αδύνατα θα υπάρξει. Όχι όμως για το σωστό λόγο, γιατί έχουμε κάνει ό,τι πρέπει μέχρι τώρα, άρα δεν χρειάζεται, αλλά γιατί η κυβέρνηση πρέπει να διασωθεί επικοινωνιακά και να μην αθετήσει ενώπιον πολιτών, ψηφοφόρων και μη, την υπόσχεσή της.

Οι γενικολογίες και οι «περιρέουσες φήμες» όμως δεν κάνουν ποτέ καλό...