Γράφουν για το χωριό μας

Το ελληνικό επικοινωνιακό τζετ σετ έχει μια μόνιμη αγωνία για την έξωθεν εικόνα του. Όχι την ουσιαστική, αλλά τη βιτρίνα, να φαινόμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για ταξιαρχική επιθεώρηση, δηλαδή.

Από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ διάλεγε για προεκλογικό σύνθημα την «Ευρώπη 1994» και σχεδόν ταυτόχρονα, συνεργείο αυτοκινήτων στα Γιάννενα προχωρούσε περισσότερο και έβαζε στην ταμπέλα «Ευρώπη 2000» (πραγματικό γεγονός), έχει κυλήσει πολύς χρόνος και πολλά ευρώ έχουν βγει από ΑΤΜ, από την πρώτη μέρα που ο Κώστας Σημίτης κέρδισε ένα 20ευρω και το έδειξε στις κάμερες.

Η σχέση «Ελλάδας-Εξωτερικού» έχει περάσει από διάφορες φάσεις: ο Δημήτρης ο Αβραμόπουλος έγινε επίτροπος, ο Ολυμπιακός έχασε 7-0 από τη Γιουβέντους, η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε τη Γιουροβίζιον, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (το 2012, όχι το 1912) και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι οι New York Times δεν απηχούν τις απόψεις του Άλεξ Κλαπ, του δημοσιογράφου που δεν έγραψε τίποτε παραπάνω από όσα φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού στην Ελλάδα και τα γράφουν (γράφουμε) όσοι-ες δεν πιστεύουν σε μεσσιανικές πολιτικές θεωρίες και είδωλα.

Το άρθρο του Κλαπ στη «ναυαρχίδα» του αμερικάνικου δημοσιογραφικού νεοφιλελευθερισμού, της εφημερίδας που θα μπορούσε πχ να φιλοξενήσει απόψεις υποστηρικτών του κ. Μητσοτάκη, αποδιοργάνωσε εντελώς το πιο επιτελικό κομμάτι της κυβέρνησης, την επικοινωνιακή ομάδα της ΝΔ δηλαδή. Με μια ανακοίνωση-μνημείο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου συμπέρανε ότι οι NYT είναι κάτι σαν την εφημερίδα του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, που δημοσιεύει σε συνέχειες λαογραφικά στιγμιότυπα από την εποχή που οι κοπέλες πηγαίνανε στη βρύση για νερό, τα οποία επιμελείται ο κυρ Χρήστος, συνταξιούχος γυμνασιάρχης.

Στην ουσία όμως της ανακοίνωσης που είτε δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί ένα ΜΜΕ τέτοιου βεληνεκούς (απίθανο), είτε προσπαθεί απελπισμένα να δώσει τη γραμμή σε έμμισθους δημοσιολόγους που παρεμπιπτόντως, κολλάνε δημοσιογραφικά ένσημα (πιθανό), ο κ. Οικονόμου κλείνει ξανά το μάτι σε ένα σημαντικό εκλογικό μέγεθος, όσους και όσες πιστεύουν ότι όντως «απειλούνται τα σύνορά μας». Έτσι, η κυβέρνηση εγκολπώνεται ξανά τις αντιλήψεις που υποτίθεται ότι απεχθάνεται και κλείνει το μάτι στην ελληνική ακροδεξιά, η οποία είναι πιο ανθεκτική και από καμένο λάδι σε φοιτητική κουζίνα.

Επίσης, ο κ. Οικονόμου θα πρέπει να εξηγήσει γιατί ταυτίζεται τόσο πολύ με την άποψη ότι η δημόσια κριτική σημαίνει ταυτόχρονα και «ανθελληνισμό».

Το άρθρο του Κλαπ απευθύνεται στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Όχι μόνο με αυτά που γράφει, τα οποία είναι κάτι σαν τηλεοπτική εισαγωγή «τι έχει συμβεί μέχρι τώρα», αλλά και με την εικονογράφηση, με μια «σκοτεινή» πόζα του κ. Μητσοτάκη. Εάν θέλεις να «στοχεύσεις» κάποιον, συνήθως με αυτό τον τρόπο το κάνεις. Δεν χρειάζεται πάντα οι έμμισθοι-ες να προσπαθούν να πείσουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε, με φόντο ένα πυρηνικό μανιτάρι και να προσπαθούν να εξηγήσουν τις διαφορές του βραβείο Pulitzer με το Pulitzer center ή να στοχεύουν στο πρόσωπο και όχι στο επιχείρημα, όπως κάνει διαρκώς το επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ, όταν στριμώχνεται η κυβέρνηση.

Η αντίληψη της κυβέρνησης είναι αυτή όμως: τι λένε οι έξω για εμάς. Στη μεγάλη καμπάνια για την «έξοδο από την επιτήρηση», η κυβέρνηση διένειμε τις δηλώσεις αξιωματούχων της ΕΕ προς επίρρωση ενός γεγονότος που επισκιάζεται από το predatorgate και τη χαίνουσα ενεργειακή ακρίβεια. Όταν δεν μιλάνε καλά για το χωριό μας, θα πρέπει να επιστρατευτούν όλα τα σκοτεινά επιχειρήματα για το πόσο καλύτερη θέα έχουμε από τους δίπλα και πόσο πιο γάργαρο είναι το νερό στις δικές μας βρύσες.

Το άρθρο του Κλαπ –ενός τύπου που ως freelancer μπορεί να δημοσιεύει άρθρα άποψης στους NY Times, τα οποία δεν είναι advertorials, πληρωμένες καταχωρήσεις δηλαδή- δεν είναι «ανατρεπτικό». Οι πολιτικές ισορροπίες δεν διαταράσσονται τόσο απλά και αυτόματα, ειδικά στις περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να φτάσει με κάθε τρόπο και κόστος, μέχρι το τέλος της θητείας της -η κυβέρνηση της ΝΔ είναι το δεύτερο τέτοιο παράδειγμα στην Ελλάδα των τελευταίων 10 ετών-.

Είναι όμως ένα μήνυμα, καθαρό, ευδιάκριτο και πολιτικό.