Γούντστοκ: Τα γενέθλια μιας γενιάς που αλλιώς ξεκίνησε και αλλού κατέληξε

Στις 15 Αυγούστου του 1969, στο κτήμα του Μαξ Γιάσγκουρ στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης, συγκεντρώθηκαν 400.000 άνθρωποι για να ακούσουν μουσική. Αυτές οι δύο γραμμές περιγράφουν μεν το Woodstock Festival, αποκρύβοντας όμως την πραγματική του διάσταση: την έκρηξη μιας γενιάς που έμελλε να κυβερνήσει τον κόσμο και να τον κάνει χειρότερο από ό,τι τον παρέλαβε.

Οι «Τρεις μέρες ειρήνης και μουσικής» ήταν βασικά μια τέλεια εμπορική ιδέα των Μάικλ Λανγκ και Άρτι Κόρνφελντ, τόσο τέλεια που τελικά, τους «έβαλε μέσα» οικονομικά. Ο λόγος ήταν ότι πρακτικά, στάθηκε αδύνατο να κοπούν εισιτήρια για όλο το κοινό που συγκεντρώθηκε, καθώς το φεστιβάλ πήρε χαρακτηριστικά κοινωνικής και πολιτικής συγκέντρωσης, μιας συγκέντρωσης που δεν είχε συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά κουβαλούσε όλη την ένταση της αμερικάνικης κοινωνίας στην ταραγμένη και γοητευτική δεκαετία του ’60.

Αρχικά, το πλάνο ήταν για 200.000 θεατές, αλλά και για άλλη τοποθεσία, στο Γουόλκιλ, όπου όμως οι ντόπιοι αντέδρασαν στην ιδέα των «χιλιάδων χίπις» δίπλα (και μέσα) στις φάρμες τους.

Τελικά, ο Μαξ Γιάσγκουρ, ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης γαλακτοπαραγωγικής φάρμας στην περιοχή, δέχθηκε την πρόταση των δύο τύπων από τη Νέα Υόρκη, να φιλοξενήσει στην τεράστια έκτασή του το φεστιβάλ. Ο Γιάσγκουρ έγινε ανεπιθύμητος στην τοπική κοινωνία, κατόπιν και πούλησε την ιδιοκτησία του για να μετακομίσει στη Φλόριντα. Όταν πέθανε, στα 53 του μόλις χρόνια, το Rolling Stone του αφιέρωσε έναν επικήδειο, καθιστώντας τον έναν από τους ελάχιστους μη μουσικούς που τυγχάνουν ολοσέλιδης αναφοράς στο περιοδικό.

Στις 5 το απόγευμα της 15ης Αυγούστου, βγήκε στη σκηνή ο Ρίτσι Χέιβενς, που τελικά ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις στο φεστιβάλ. Συνολικά, υπέγραψαν 32 συγκροτήματα και καλλιτέχνες, από τους Creedence Clearwater Revival που ήταν το κορυφαίο εμπορικό όνομα, μέχρι τους Who που τότε έπαιρναν την εκκωφαντική τους στροφή, τους Crosby, Stills, Nash and Young, με το Νιλ Γιάνγκ να μπαίνει κυρίως στο ηλεκτρικό σετ της μπάντας, την Τζάνις Τζόπλιν με τους Cosmic Blues, τον Σλάι και τη φαμίλια του, τον Τζο μακ Ντόναλντ και το Ψάρι του, τους τεράστιους Greateful Dead, τους 10 Years After, τους Jefferson Airplane, τους Santana, τον Τζο Κόκερ και τον Τζίμι Χέντριξ.

Η συναυλία ήταν περιπετειώδης. Άλλες μπάντες βαριούνταν φανερά να παίξουν, άλλες κυριολεκτικά «τα ΄σπαγαν» αλλά σε εντελώς άκυρες ώρες.

Εκείνοι που άφησαν το μουσικό τους αποτύπωμα, ήταν κυρίως ο Σαντάνα και το τρομερός ντράμερ του, o Μάικλ Σριβ, οι Airplane που ταίριαξαν γάντι στο κοινό και το feeling του γεγονότος, οι 10 Years After με τον Άλβιν Λι να κάνει αγώνα δρόμου πάνω στην κιθάρα του, ο σχεδόν άσημος τότε Κόκερ και η συγκλονιστική του ερμηνεία στο With A Little Help From My Friends και τέλος, ο Τζίμι Χέντριξ και η «βομβαρδιστική» εκτέλεση του αμερικάνικου εθνικού ύμνου στις 8 το πρωί της τελευταίας μέρας.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, έβρεξε και o τόπος έγινε βάλτος. Στις 3 και κάτι μέρες, τρεις άνθρωποι πέθαναν, δύο γεννήθηκαν και τέσσερις έγκυες απέβαλαν.

Έκτοτε, καμία μουσική διοργάνωση δεν θα ήταν πια η ίδια, ούτε επίσης οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο σημαδιακό ραντεβού που στο μέλλον, δίδαξε ότι μόνο με την ανάμνηση, οι πιθανότητες να καταστραφούν όλα, είναι ισχυρότατες…

(παρεμπιπτόντως, οι δημιουργοί του Woodstock είναι ήδη σε συζητήσεις για μια αναβίωση στα 50α γενέθλια...)