«Έρχονται οι τενεκεδένιοι στρατιώτες και ο Νίξον»

Το 1970 οι ΗΠΑ, ζούσαν το δικό τους, παρατεταμένο Μάη. Το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ είχε προδοθεί κατ’ επανάληψη, με τον κόσμο να στρέφεται κατά και των Δημοκρατικών, ενώ ο Νίξον ήταν μόλις στο δεύτερο χρόνο της θητείας του στον Λευκό Οίκο.

Το «δόγμα Τρούμαν» ήταν σε πλήρη εξάπλωση σε όλο τον κόσμο και στο μέτωπο της Άπω Ανατολής, οι ΗΠΑ εκστράτευαν όχι μόνο στο Βιετνάμ, αλλά και στην Καμπότζη.

Το Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Οχάιο, είχε αναπτύξει ήδη σημαντική κινηματική δράση, από το 1966 κιόλας. Οι φοιτητικοί σύλλογοι παρέμβαιναν σχεδόν παντού, από τις τοπικές γιορτές μέχρι τις επιτροπές στρατολόγησης που έστελνε η κυβέρνηση στα πανεπιστήμια. Η SDS, η «αριστερή ΕΦΕΕ» όπως θα ανακριβώς θα αναλογούσε ο συνδικαλιστικός όρος, μαζί με τις οργανώσεις μαύρων φοιτητών, συγκρουόταν με την αστυνομία συχνά-πυκνά.

Στις 30 Απριλίου 1970, ο Νίξον ανακοίνωσε ότι ήταν σε εξέλιξη η εισβολή στην Καμπότζη. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στο Κεντ, με διάφορες συμβολικές κινήσεις και παραστάσεις. Την επόμενη μέρα, ο κυβερνήτης της πολιτείας αποφάσισε να καλέσει την εθνοφρουρά, γεγονός που πυροδότησε ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

Στις 4 Μαΐου δύο λόχοι της εθνοφρουράς κινήθηκαν προς την πανεπιστημιούπολη, όπου εξελισσόταν συγκέντρωση 2.000 ατόμων. Μετά από μικροσυμπλοκές και χρήση χημικών, ο πρώτος λόχος με εφ’ όπλου λόγχη κινήθηκε κατά των διαδηλωτών, με την κατάσταση να εξελίσσεται τραγικά.

Σκοτώθηκαν τέσσερις φοιτητές: Ο Τζέφρι Μίλερ, η Άλισον Κράουζε, ο Γουίλιαμ Σρέντερ και η Σάντρα Λι Σόιερ. Πρακτικά δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ.

Η «σφαγή του Κεντ» ήταν η αιτία να γράψει το Ohio ο Νιλ Γιανγκ, που την εποχή εκείνη έπαιζε με τους Κρόσμπι, Στιλς και Νας. Ο Γιάνγκ έγραψε το τραγούδι βλέποντας τις φωτογραφίες στο περιοδικό Life, περίπου δέκα μέρες μετά. Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε σινγκλ, με b-side το Find the cost of freedom, τον επόμενο Ιούνιο. Οι φωτογραφίες του Life, κέρδισαν βραβείο Πούλιτζερ.