Ένας άνθρωπος που δεν ταίριαξε ποτέ στο πολιτικό σκηνικό της Ηπείρου

Η πολιτική έχει έναν τρόπο να θυμάται και να αποτυπώνει στα κατάστιχά της, ανθρώπους που με κάποιον τρόπο προσπάθησαν, είτε να την κοροϊδέψουν, είτε να τη χαλιναγωγήσουν και να τη φέρουν στα μέτρα τους.

Ο «αμερικάνικος τρόπος» ανέδειξε διάφορους τέτοιους, από την εποχή που ο Οδυσσέας Γκραντ έσβηνε τις αναμνήσεις της νίκης στον Εμφύλιο, σε μεγάλες ποσότητες ποιοτικού (και μη) αποστάγματος, μέχρι το «φαινόμενο Τραμπ».

Ανεξάρτητα δηλαδή από το πολιτικό πρόταγμα του υποκειμένου, ο τρόπος που προσπαθούσε να μπει στην πολιτική καθημερινότητα ήταν αυτός που χαρακτήριζε την προσπάθειά του-άρα και την ύστερη ανάμνησή του.

Ό,τι πιο κοντινό σε αυτό το μοντέλο ήρθε ποτέ στην Ήπειρο, είναι ο Σπύρος Ριζόπουλος.

Όπως ξαφνικά και με θόρυβο μπήκε στη διεκδίκηση ενός πολιτικού μεριδίου, έτσι ξαφνικά, πιο αναμενόμενα όμως, βγήκε από το κάδρο. Με μια φωτογραφία όπου αποχαιρετά με χαμόγελο, μια ανακοίνωση παραίτησης και μια σημείωση: «Παρακαλούμε να μπει η συγκεκριμένη φωτό».

Πίσω στο φθινόπωρο του 2017, ο Σπύρος Ριζόπουλος ήταν ακόμα το πρόσωπο που συζητούσαν τα «πηγαδάκια» και έστελνε την πρώτη του επίσημη ανακοίνωση.

Μέσα σε έξι χρόνια λοιπόν, ο κ. Ριζόπουλος πρόλαβε να βάλει, αν μη τι άλλο, ένα διαφορετικό χρώμα στην πολιτική αντιπαράθεση: στόχευσε σχεδόν αποκλειστικά τον περιφερειάρχη Αλέκο Καχριμάνη, προσπαθώντας να τον συνδέσει με τα πάντα.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο περιφερειάρχης «τσίμπησε» και επέλεξε τον κ. Ριζόπουλο ως βασικό του αντίπαλο, δείχνοντας και μια σχετική ανησυχία μετά από αρκετά χρόνια εμφανούς βεβαιότητας για την αδυναμία (εσκεμμένη ή όχι…) των αντιπάλων του. Έτσι, χωρίς κανένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, που δεν το πρόσφερε ο αντίπαλός του.

Η αντιπαράθεσή τους γινόταν συνήθως για πράγματα επουσιώδη ή για ουσιώδη τα οποία απεκδύονταν από την πραγματική τους πολιτική ουσία. Ο κ. Ριζόπουλος διαχεόταν ο ίδιος στην επικοινωνιακή του «all in» τακτική και ακόμα και κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις του, συμμειγνύονταν με άλλες που τον έκαναν εύκολο στόχο.

Δεν φαινόταν όμως να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό. Αντίθετα, πίστευε ότι όσο περισσότερο είσαι ως εικόνα και φωνητικό ηχόχρωμα στην καθημερινότητα των πολιτών, τόσο περισσότερο οικείος, άρα και δυνητικά νικητής γίνεσαι. Είπαμε, αμερικάνικη επικοινωνιακή τακτική.

Το κάπως αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο κ. Καχριμάνης συχνά αγνοούσε εντελώς τους έτερους αντιπάλους του στο περιφερειακό συμβούλιο, ακόμα και την αξιωματική αντιπολίτευση που έτσι και αλλιώς, ήταν αρκετά soft και επέλεγε ως στόχο τον κ. Ριζόπουλο. 

Μια από τις γλαφυρές αντιπαραθέσεις τους χάρισε στην πολιτική βιντεοθήκη της Ηπείρου και αυτό το απίθανο σκηνικό:

 Ο δε κ. Ριζόπουλος ήταν, κάθε προεκλογική περίοδο, στο στόμα όλων ως πιθανό «αντίβαρο», ως πιθανός ρυθμιστής, ίσως νικητής, ως κεντρική επιλογή κομμάτων.

Ανακοίνωνε εκατοντάδες υπογραφές στήριξης που κάποιες, αφαιρούνταν με δημόσια δήλωσή τους, έβγαζε φωτό με τον Τσίπρα, μιλούσε μέσω skype με τον Στουρνάρα, σύστηνε ανθρώπους με μεγάλα βιογραφικά, τους οποίους δεν τους ξανάβλεπες ποτέ όμως, ανακοίνωνε συνομιλίες με κόμματα με ύφος ανθρώπου που του έχουν έτοιμο τον καφέ όταν μπαίνει σε κάποιο γραφείο, μιλούσε με βεβαιότητα για ποσοστά, πιθανότητες, εκλογικές μάχες και νίκες και έχανε με τον ίδιο βέβαιο τρόπο.

Κάπου αλλού, ενδεχομένως όλα αυτά να τον είχανε βάλει σε επιτελική θέση σε ομάδα κάποιου υποψηφίου.

Στην Ήπειρο, πήραν 9,77% και τρίτη θέση (το ’19) 7,95% και πέμπτη θέση (φέτος).

Και μετά, ήρθε αυτή η φωτό του αποχαιρετισμού με χαμόγελο, από έναν τύπο ο οποίος δεν θα μπορούσε να χωρέσει ποτέ στο πολιτικό σκηνικό της Ηπείρου.

So long, λοιπόν…