Ένας ακόμα χρόνος;

Πριν από ένα χρόνο και μερικές μέρες, στην Ελλάδα προβαλλόταν αφειδώς ένα βαν που περνούσε τα σύνορα με τα πρώτα εμβολιαστικά σκευάσματα.

Ένα χρόνο μετά, η εμβολιαστική εκστρατεία στην Ελλάδα απέτυχε. Και απέτυχε όχι ως υγειονομικός όρος (παραμένει εκ των ων ουκ άνευ και ο μοναδικός επί του παρόντος που γλιτώνει από τα χειρότερα), αλλά ως μια διοικητική δραστηριότητα που η ελληνική κυβέρνηση μετέτρεψε σε επικοινωνιακή φιέστα με προσδοκώμενα πολιτικά οφέλη.

Όταν λοιπόν περιμέναμε τα πρώτα εμβόλια σαν το ΚΤΕΛ στο χωριό το 1956, η προσμονή της εξόδου από την καραντίνα που ήδη μετρούσε ένα χρόνο «σπαστά», ήταν μεγάλη. Τη μεγέθυνε η (πολιτική) υπόσχεση ότι το καλοκαίρι θα είναι όλα εξαιρετικά, πρίμα, «ζάχαρη» και θα τρέχουμε ανέμελοι-ες στις παραλίες, αν μας μένει δηλαδή χρόνος από την τουριστική εξυπηρέτηση.

Η κυβέρνηση απέτυχε στον πρώτο της στόχο, το «70% το καλοκαίρι». Και απέτυχε όχι με αποκλειστικά δική της ευθύνη, αλλά γιατί, τη στιγμή που υποσχότανε καλοκαιρινές ανοσίες, δεν υπήρχαν επαρκείς δόσεις, γιατί οι φαρμακευτικές είχαν αθετήσει τις συμφωνίες με την ΕΕ, η οποία μπήκε στο κάδρο της αποτυχίας.

Στο μεταξύ, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, έγινε ολόκληρος… αγώνας για να καλυφθούν υποθέσεις «ύποπτων» εμβολιασμών εκτός σειράς για ημέτερους, υμέτερους, «της καταστάσεως» κ.λπ. με δικαιολογίες που δεν τις λες ούτε σε παιδί 3 ετών.

Μετά, όταν διαπιστώθηκε ότι η πανδημία δεν τελειώνει τόσο απλά και ότι το 70% -οπως χρησιμοποιήθηκε- είναι μια επικοινωνιακή ανοησία, η κυβέρνηση κατέφυγε στο μόνο διοικητικό τρόπο που γνωρίζει: τον καταναγκασμό.

Ο εμβολιασμός είναι μια υγειονομική διαδικασία και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι καταναγκαστική. Ακόμα και όταν είναι αναπόδραστης ανάγκης, όπως στην προκειμένη περίπτωση, ακόμα και όταν ο αντίλογος είναι ακατάσχετα συνωμοσιολογικός, αντιεπιστημονικός και γειτονεύει ή συγκατοικεί με τη σαχλαμάρα κάθε είδους. Προφανώς, ένας υγειονομικός που πάει ανεμβολίαστος για δουλειά εφαρμόζει μέτρα προστασίας της τάξης «ο Χόμερ Σίμσον σε εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας», αλλά κάπου ανάμεσα από την αφαίρεση (και πλημμελή αντικατάσταση) υγειονομικών από το ήδη επιβαρυμένο σύστημα υγείας, μέχρι την αντιεμβολιαστική επιμονή, η λογική ψάχνει εναγωνίως για ηρεμιστικά.

Το σύνολο όμως των κυβερνητικών χειρισμών τροφοδότησε ασταμάτητα τις αμφιβολίες, καλοπροαίρετες, κακοπροαίρετες, ακόμα και την άγνοια που περιέθαλψαν και θέριεψαν (με τραγικά αποτελέσματα) ανεξάρτητοι κυβερνητικοί φορείς της χώρας, όπως η εκκλησία. Η ελληνική κυβέρνηση όμως έχει το ίδιο ποσοστό ευθύνης με τους αντιεπιστήμονες τσαρλατάνους, ακριβώς γιατί έχει την εξουσία στα χέρια της και κρίνεται από την εύρυθμη κοινωνική λειτουργία.

Σήμερα, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το «θαυματουργό» επικοινωνιακό του τιμ θεώρησαν σκόπιμο να παρουσιάσουν το εμβόλιο ως θεραπεία και «διαβατήριο για την κανονικότητα», βιώνουμε ένα ανεπίσημο λοκντάουν. Πέρα από τα μέτρα που ισχύουν επίσημα, υπάρχουν και τα «άρρητα»: εκδηλώσεις κάθε τύπου αναβάλλονται από το φόβο της «όμικρον», ο κόσμος αραιώνει όλο και περισσότερο από την αγορά και τη διασκέδαση κ.ο.κ.

Στο μεταξύ, έχουμε ακούσει από επίσημα χείλη ό,τι πιο… «μη» θα μπορούσε να υπάρχει σε αυτή την ιστορία.

Ο πρύτανης της πολιτικής αναξιοπιστίας Άδωνης Γεωργιάδης έφτασε να πει ότι η πανδημία τελειώνει σε ένα-ενάμιση μήνα,. Το λέει γιατί υπάρχει η εκτίμηση ότι τα κρούσματα θα επιστρέψουν σε αριθμούς υποδεκαπλάσιους από τους σημερινούς, στα τέλη Ιανουαρίου. Αρκεί όμως αυτό ως επιστημονική εκτίμηση για να πει κάποιος ότι «φτάνουμε στο τέλος», τη στιγμή που δηλώσεις περί νίκης και «τελευταίου μιλίου» είναι πλέον μέρος ανεκδότων;

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε μια από τις πιο ατυχείς δηλώσεις του, είπε ότι πρόκειται για «πανδημία ανεμβολίαστων». Σήμερα, η κυβέρνηση αναζητάει τρόπο να αναστέλλεται η ισχύς του εμβολιαστικού πάσου όταν ο κάτοχός του νοσεί, οπότε δεν έχει πλέον ιδιαίτερο νόημα η αναφορά σε εμβολιαστικές καλύψεις, ως δεδομένο. Έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση φρόντισε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τα ποσοστά και τα δεδομένα, αφαιρώντας από την αξιοπιστία της, μιας και διάλεγε αυτά που φαίνονταν μεγαλύτερα…

Θα μπορούσε ο κ. Μητσοτάκης ενδεχομένως να είχε πει «πανδημία ανεμβολίαστων στις ΜΕΘ» και να ήταν πιο ακριβής, αλλά θα έπρεπε να είχε όντως λάβει υπόψη εκείνη τη μελέτη των Λύτρα-Τσιόδρα. Ο δε κ. Τσιόδρας επίσης φέρει ένα σημαντικό κομμάτι ευθύνης, από τη στιγμή που στην πράξη επέλεξε να είναι πολιτικό πρόσωπο.

Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση –ελλείψει ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που είναι απασχολημένο με την «επιστροφή» του- όταν δεν κινητοποιεί τον «Αντι-Άδωνη» Παύλο Πολάκη για να απευθυνθεί στους εν αμφιβολία, δεν μπορεί να στηρίξει ένα και μοναδικό πλάνο, από την αρχή ως το τέλος, όπως στην περίπτωση των σχολείων. Εκεί, το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει να εφαρμόζει αποκλειστικά και μόνο την πολιτική εκτίμηση της Νίκης Κεραμέως, ίσως της πιο αντιπαιδαγωγικής υπουργού -μαζί με την Άννα Διαμαντοπούλου- που έκατσαν στον θώκο.

Μέσα σε όλα αυτά τα, απίθανης αισθητικής και λογικής τεκταινόμενα, τα βασικά χάνονται: Ότι ο εκτενής έλεγχος με τεστ δεν μπορεί να είναι προνόμιο, αλλά να είναι βασική, καθολική και δωρεάν υποχρέωση ενός δημόσιου συστήματος υγείας απέναντι στους πολίτες.

Ότι το εμβόλιο είναι απόλυτα απαραίτητο και πρέπει να γίνεται για να μην καταλήξεις σε κάποια ΜΕΘ ή και να μην πεθάνεις ακόμα-ακόμα, αλλά όσο δεν διατίθεται μαζικά και υπόκειται σε κερδοσκοπικούς όρους και πατέντες, οι μεταλλάξεις θα βρίσκουν χώρο και θα απειλούν και τους εμβολιασμένους-ες.

Ότι ακόμα και ένας να υπάρχει σε μια χώρα, που δεν μπορεί να εμβολιαστεί για αναπόδραστους λόγους, πρέπει να υπάρχει πρόνοια και όχι η κυβέρνηση να σφυράει αδιάφορα. Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι; Για διαβάστε εδώ.

Σήμερα λοιπόν βαδίζουμε προς τον τρίτο χρόνο πανδημίας. Θα μπούμε σε αυτόν σε ενάμιση μήνα περίπου. Αυτή η φάση που περνάμε θα αποδυναμωθεί και θα τελειώσει ενδεχομένως (εμβολιαστείτε στο μεταξύ), αλλά τις κανονικότητες που σας υπόσχονται μην τις παίρνετε και πολύ στα σοβαρά…