Δύο δεκαετίες, το ίδιο σύστημα εξουσίας

Ο Αλέκος Καχριμάνης ασκεί εξουσία στο νομό Ιωαννίνων εδώ και 21 χρόνια, από το 2002 όταν και εκλέχτηκε για πρώτη φορά νομάρχης. Από το 2010, εκλέγεται περιφερειάρχης Ηπείρου. Σε εκείνες τις αυτοδιοικητικές εκλογές πήρε ποσοστό 44,76%, έχοντας απέναντί του ένα σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και βουλευτή Ιωαννίνων τότε, τον Βαγγέλη Αργύρη.

Το 2014 με βασικό αντίπαλο την τότε βουλευτή Άρτας του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη, η οποία έμεινε επικεφαλής της παράταξης μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016, έφτασε στο 50,83%.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, το ποσοστό του έφτασε ακόμα ψηλότερα, 57%, με τον κ. Καχριμάνη να αποδεικνύει ότι είναι τουλάχιστον «ανοξείδωτος» στη φθορά εξουσίας.

Η περίπτωση του κ. Καχριμάνη είναι μοναδική. Καταρχάς, είναι σαφές ότι δεν τον ψηφίζει μόνο ο κεντροδεξιός χώρος, τον οποίο βέβαια ο ίδιος τον αγκαλιάζει με θέρμη όποτε τον βολεύει ή νιώθει ότι απειλείται από τις συγκυρίες.

Τα διαχρονικά εκλογικά αποτελέσματα σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο δείχνουν ότι ο κ. Καχριμάνης έχει μια διείσδυση σε όλους τους χώρους. Πολύ περισσότερο στο ΠΑΣΟΚ, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο ψηφοδέλτιό του το 2019 βρέθηκαν αρκετά πρόσωπα με σχετική πολιτική αναφορά. Προφανώς υφίστανται και στηρίξεις από πρόσωπα που αποφεύγουν να εκτεθούν δημόσια και να συμμετάσχουν, για παράδειγμα, σε ένα ψηφοδέλτιο.

Ο κ. Καχριμάνης έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε ένα πολιτικό πρόσωπο… διαρκείας και να κερδίζει ακόμα και δύσκολες μάχες. Αναμφίβολα έχει ικανότητες. Διαθέτει όμως και κάποια δυσλειτουργικά στοιχεία. Και το πιο δυσλειτουργικό στοιχείο είναι ότι έχει παγιώσει το δικό του, προσωποκεντρικό σύστημα εξουσίας, το οποίο διαπερνά ένα ολόκληρο κοινωνικό δίκτυο.

Σχεδόν μια ολόκληρη γενιά έχει μεγαλώσει με τον κ. Καχριμάνη. Η σημερινή γενιά των 40άρηδων-50άρηδων μεγάλωσε με αυτό το σύστημα εξουσίας. 

Οι αντιπολιτευτικές φωνές υπήρξαν, αλλά δεν ήταν σταθερές και επίμονες ή δεν ήταν δυνατές. Δεν είναι λίγες φορές που η αντιπολίτευση έδειξε ότι εγκαταλείπει τη μάχη και ότι δεν μπορούσε να αναδείξει την ουσία της κριτικής στις πολιτικές του κ. Καχριμάνη. Ότι δεν μπορούσε να κάνει αυτό που όφειλε να κάνει: Να ελέγχει τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας.

Ο κ. Καχριμάνης ετοιμάζεται για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, για τη διεκδίκηση της επόμενης θητείας του. Ως περιφερειάρχης του 57% και με το όριο εκλογής από τον α’ γύρο να είναι στο 43%, βρίσκεται σε θέση ισχύος.

Απέναντί του θα έχει δυνάμεις που θυμίζουν πολύ τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019. Βέβαια, το πολιτικό τοπίο είναι τελείως διαφορετικό από ό,τι το 2019. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια μεγάλη ήττα στις εθνικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ, με τη νέα του μορφή, ανέβασε τα ποσοστά του και επιδιώκει να γίνει ξανά ο βασικός κεντροαριστερός πόλος στη χώρα. Σημειωτέον: 17,8% ο ΣΥΡΙΖΑ, 11,8 το ΠΑΣΟΚ.

Και τα δύο κόμματα έχουν στραφεί στην αυτοδιοίκηση, εκεί όπου και τα δύο προσδοκούν ότι θα πυκνώνουν τις δυνάμεις τους, ότι θα βρουν τις ρίζες τους. Το κάθε κόμμα, αποφάσισε να πάρει τον δρόμο του.

Στην Ήπειρο, όπως και σε άλλες περιφέρειες, θα υπάρξουν αυτόνομα ψηφοδέλτια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέβει με τον πρώην βουλευτή Γιάννη Στέφο και το ΠΑΣΟΚ, όπως όλα δείχνουν προς στιγμή, με τον Στέφανο Ζούμπα, δημοτικό σύμβουλο με την παράταξη του Θωμά Μπέγκα. Ο κ. Στέφος θα παραλάβει επί της ουσίας την παράταξη του Γιώργου Ζάψα (14,8% στις εκλογές του 2019) και ο κ. Ζούμπας την παράταξη του Δημήτρη Δημητρίου (7,9% στις εκλογές του 2019).

Και τα δύο ψηφοδέλτια πρέπει να «τρέξουν», καθώς ο πολιτικός χρόνος δεν είναι πολύς. Παρά τις προσδοκίες που καλλιεργούνται για πιο δυναμική παρουσία της κεντροαριστεράς στην τοπική αυτοδιοίκηση, τα πράγματα δεν είναι εύκολα.

Και φυσικά, το ερώτημα που προκύπτει, είναι το εξής: Ποιο είναι το πραγματικό τους στοίχημα; Να προταθεί (ξεχωριστά, όπως αποφάσισαν) ένα διαφορετικό μοντέλο άσκησης πολιτικών και εξουσίας που να πείσει, στην καλύτερη περίπτωση, το εκλογικό σώμα, τους πολίτες, ή απλώς να γίνει μια καταμέτρηση δυνάμεων με τον κ. Καχριμάνη να κινείται προς την κάλπη ως αδιαφιλονίκητο φαβορί;