Η ωδή στον «υπεύθυνο ηγέτη»

Το 2015, λίγο πριν τις εκλογές του χειμώνα, ο Αλέκος Καχριμάνης δεχόταν απέλπιδα τηλέφωνα από την τοπική ΝΟΔΕ, να στηρίξει όπως μπορεί την προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ. 

Η εικόνα της προεκλογικής εκδήλωσης στο Grand Serai που συγκέντρωσε περί τα 50 άτομα και οι νύξεις στα ΜΜΕ «να πάρουν μόνο αυτό το κομμάτι του κοινού» σε κάμερες και φωτογραφίες, πήγαινε μαζί με την απουσία του περιφερειάρχη ή την πρόωρη αποχώρησή του.

Τότε, ο κ. Καχριμάνης δεν ήθελε να είναι και πολύ ΝΔ. Ούτε παλιότερα ήτανε, όταν οργισμένος αρνιόταν το «γαλάζιο» κομματικό χρίσμα, φωνάζοντας στο εκλογικό κέντρο στο Ίλιον Παλάς.

Φυσικά, ο κ. Καχριμάνης ήταν πάντα ΝΔ και ένας από τους πιο επιφανείς εκλογικά εκπροσώπους της Δεξιάς στην Ελλάδα. Αυτό το γνωρίζει και το εκλογικό του σώμα, σύσσωμο, αλλά και οι (αρκετοί) πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που συγκεντρώνει στα ψηφοδέλτιά του. Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Καχριμάνης βγήκε σχεδόν «ατουφέκιστος» στις προηγούμενες εκλογές, με ποσοστά σε δύο νομούς που λίγο καιρό μετά, μετατοπίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κοινώς, ο δρόμος για την εξουσία στην Ήπειρο περνάει από το γραφείο του και θα συνεχίσει να περνάει από εκεί, καθώς δεν πρόκειται να χάσει τις εκλογές του Οκτωβρίου, εφόσον δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος» και συσπείρωση δυνάμεων.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της τόσο μαζικής του απεύθυνσης, ήταν η «υπερπολιτική» αίσθηση ότι πρώτα και πάντα, βάζει την περιοχή ευθύνης του, πάνω από κομματικές ταυτότητες και πολιτικές υποχρεώσεις.

Αυτό εν μέρει άλλαξε και επίσημα προχτές, σε συνέντευξή του στο Epirus TV1, όπου ο κ. Καχριμάνης υπερασπίστηκε μέχρι τελείας τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, σε όλα.

Αυτή τη φορά, που επίσης είναι μια δύσκολη πολιτική συγκυρία για τη ΝΔ, ναι και εντελώς διαφορετική από το ‘15, ο περιφερειάρχης φαίνεται ότι ανταποκρίθηκε άμεσα και θαλερά στο κάλεσμα στήριξης. Αυτή είναι η μια εκδοχή. Η άλλη, είναι ότι ο κ. Καχριμάνης συνεχίζει να προσπαθεί με κάθε πιθανό τρόπο να εμφανιστεί ως άνθρωπος του «κύκλου Μητσοτάκη» και να αντιπαρέλθει τις φήμες ότι δεν είναι ακριβώς του πολιτικού πρωθυπουργικού γούστου.

Φυσικά, όταν σε όλα αυτά παρεμβάλλεται η εξουσία και οι σίγουρες εκλογικές νίκες, τα γούστα έρχονται δεύτερα.

Ο κ. Καχριμάνης όμως αυτή τη φορά έθεσε σε αμφισβήτηση το κατά πόσο είναι πολιτικά ταγμένος στον τόπο του και όχι στο «κράτος των Αθηνών» ή την «κεντρική κυβέρνηση» που ενίοτε θεωρεί υπεύθυνα για διάφορα στραβά στην Ήπειρο ή απλά για να μεταστρέψει δικές του ευθύνες. Ευθύνες μιας διακυβέρνησης δύο και πλέον δεκαετιών.

Ο περιφερειάρχης απάλλαξε τον πρωθυπουργό από κάθε (πολιτική εννοείται) ευθύνη για το δυστύχημα στα Τέμπη, αναπαράγοντας την κυβερνητική επικοινωνιακή τακτική «όλοι φταίνε».

Είπε επίσης ότι «αν δεν ήταν αυτός (σ.σ. ο κ. Μητσοτάκης) στο τιμόνι αυτά τα δύσκολα χρόνια, σκέψου πού θα φτάναμε», ένα επίσης προσφιλές επιχείρημα σε επικοινωνιακές και παραεπικοινωνιακές ομάδες της ΝΔ και δικαιολόγησε «πλήρως την κουβέντα του πρωθυπουργού» για το… μη τρένο στην Ήπειρο, γιατί, όπως είπε, «δεν υπάρχει σε όλους αυτούς τους οργανισμούς κάτι θετικό». Αναγνώρισε δε τον κ. Μητσοτάκη ως «ηγέτη με υπευθυνότητα».

Ο κ. Καχριμάνης θεώρησε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι το Ιωάννινα-Κακαβιά, πράγμα απόλυτα λογικό καθώς θα είναι το μεγαλύτερο έργο που θα γίνεται στην Ήπειρο το προσεχές διάστημα. Βέβαια, θα γίνεται με υποδεέστερα χαρακτηριστικά ενός κλειστού, σύγχρονου αυτοκινητόδρομου, καθώς η κυβέρνηση του «ηγέτη με υπευθυνότητα» αρνήθηκε αυτά τα δεδομένα για το έργο. Μάλιστα, ένας από τους βασικούς αρνητές, με υπεροπτικό μάλιστα ύφος απέναντι και στον κ. Καχριμάνη, ήταν ο παραιτηθείς υπουργός Υποδομών Κώστας Αχ. Καραμανλής.

Ο περιφερειάρχης δεν θα μπορέσει ποτέ να πει πειστικά ξανά ότι διαχωρίζει την κομματική από την αυτοδιοικητική ταυτότητα. Η έτσι και αλλιώς ανύπαρκτη επίφαση της «ανεξαρτησίας», σε μια εποχή που η αυτοδιοίκηση υποκαθιστά παλιότερες πολιτικές κοιτίδες (άρα και εκλογικούς τροφοδότες) και άνθρωποι σήμερα εκλέγονται ως «ανεξάρτητοι» και αύριο είναι υποψήφιοι βουλευτές με κάποιο κόμμα, είναι επουσιώδης. Αυτή τη φορά όμως, ο κ. Καχριμάνης έβαλε την κομματική ταυτότητα πάνω από ένα οραματικό έργο για τον τόπο του, κάτι που δεν το συνήθιζε, μέχρι τούδε…