The Deuce: Η αθωότητα που δεν υπήρξε ποτέ

Αν τη σήμερον είσαι παραγωγός και θέλεις να κάνεις ένα ασυναγώνιστο, από σχεδόν όλες τις απόψεις, τηλεοπτικό σίριαλ, τότε παίρνεις τον Ντέιβιντ Σάιμον και τον Τζωρτζ Πελεκάνος.

Το The Deuce είναι η πιο πρόσφατη συνεργασία τους και έχει βάλει υποψηφιότητα ήδη, να γίνει στο μέλλον μια από τις σειρές αναφοράς για τους θεατές. Είναι άγνωστο αν θα αποκτήσει τη, σχεδόν θεολογική υπόσταση του Wire, ωστόσο έχει όλα τα προβλεπόμενα.

Τρία χρόνια πριν, όταν ξεκινούσε η σειρά, έμοιαζε περισσότερο με μια καταγραφή (αν)ηθών και συνηθειών της Νέας Υόρκης και πιο συγκεκριμένα, της περιοχής γύρω από την Times square.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να στηρίξετε με μια συνδρομή

Σήμερα, που έχει πλέον ολοκληρωθεί, είναι κάτι περισσότερο: είναι μια σχετικά σύντομη κοινωνιολογική ανάλυση για πράγματα που καθόρισαν τη ζωή της Νέας Υόρκης, από τη Μαφία και τη βιομηχανία πορνοφίλμ, μέχρι τη χειραφέτηση των σεξουαλικών σχέσεων, τις πολιτιστικές μεταβολές και την είσοδο του HIV στο «κάδρο», που ουσιαστικά έβαλε τον κόσμο σε μια νέα εποχή για τις σχέσεις.

Το The Deuce δεν είναι απλά νοσταλγικό, για κάποιες ηλικίες, όπως νόμιζα πριν από τρία χρόνια.

Το The Deuce είναι καταγραφικό, χωρίς να μιλάει απευθείας για τα γεγονότα. Ενώ δηλαδή έχει συμβεί, για παράδειγμα, το Stonewall, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι ακόμα υπό διωγμό, αλλά σταδιακά, η δημόσια έκφραση του έρωτα σταματάει να διώκεται. Για να γίνει αυτή η μετάβαση στη Νέα Υόρκη, χρειάστηκαν 15 περίπου χρόνια, τα 10 εκ των οποίων καλύπτουν οι τρεις σεζόν της σειράς.

Το The Deuce είναι πολύτροπο. Όπως το συνηθίζουν οι δημιουργοί της σειράς, κανείς, ήρωας, μουσική, δραστηριότητα, δεν είναι καλοί ή κακοί. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας των ερωτικών ταινιών στα χέρια της Μαφίας, αλλά και η καθημερινότητα των σεξεργατριών της εποχής, αποτυπώνονται με ταυτόχρονες ερωτήσεις. Για παράδειγμα, στην αυγή της εποχής Ρέιγκαν, τίθεται το ζήτημα αν οι ριζοσπάστριες φεμινίστριες παίζουν το παιχνίδι της λογοκρισίας ή μάχονται για να σταματήσουν την εκμετάλλευση των γυναικών και της προβολής τους ως αντιπρότυπα;

Οι ήρωες του The Deuce είναι συχνά μέρη του προβλήματος. Η σειρά όμως έχει τον τρόπο να απαντάει με ένα σύγχρονο τρόπο, σε ζητήματα που ακόμα και σήμερα, σε «προηγμένες» κοινωνίες δεν είναι δεδομένη η ανθρωπιστική τους αντιμετώπιση. Θυμηθείτε πχ πώς αντιμετωπίστηκε η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στο κέντρο της Αθήνας, πριν από λίγα χρόνια…

Ένα άλλο καλό χαρτί του The Deuce, είναι το καστ. Καταρχάς, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του The Wire επιστρέφουν σε επίκαιρες θέσεις, σχεδόν 20 χρόνια μετά και παίζουν μαζί με «πρώτα ονόματα»: ο Τζέιμς Φράνκο συμμετέχει εις διπλούν και ενίοτε, σκηνοθετεί κιόλας, αποδεικνύοντας ότι είναι μάλλον ένας από τους 2-3 σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Η Μάγκι Γκίλενχαλ, επίσης.

Τέλος, το The Deuce έχει ενδιαφέρουσα μουσική. Ακόμα και τη μισητή ντίσκο την παραθέτει κομψά, ανάμεσα σε σκληρότατες φανκιές και εξέχοντα σόουλ δείγματα. Ωστόσο, ο ηχητικός βασιλιάς της σειράς, είναι το πανκ και το νιου γουέιβ, τότε που όλοι ήταν ακόμα παιδιά: Ο Έλβις Κοστέλο, η Ντέμπι Χάρι, o Ίαν μακ Κάλοχ, οι Gang of Four και άλλοι ακόμα.