Ο Ρόρι από το Κορκ

Ίσως ο πιο αγαπητός στα Ιωάννινα, αλλά και ένας από τους πλέον λατρεμένους στην Ελλάδα ρόκερς, υπήρξε ο Ρόρι Γκάλαχερ.

Πριν από 50 ακριβώς χρόνια, στις 28 Νοεμβρίου 1971, ο Ρόρι κυκλοφορούσε το δεύτερο άλμπουμ του, το Deuce, πριν καν κλείσουν 10 μήνες από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Τότε, όλοι οι άπιστοι αντιμετώπιζαν τον Ρόρι από το Κορκ με λίγο «πατ πατ» διάθεση. «Καλούτσικος, αλλά όχι καλός» στην καλύτερη περίπτωση. Με μεγέθη Ντιάτλοφ στο «Τσερνόμπιλ» του HBO, «not great, not terrible» δηλαδή…

Ο Γκάλαχερ, παρότι δεν ικανοποιούσε τον απαιτητικό ελιτισμό του ροκενρόλ, ήξερε να βάζει την ψυχούλα του στις συνθέσεις του, τις οποίες διάνθιζε με την εξωπραγματική του ικανότητα στην κιθάρα.

Ήταν ένα λαϊκό παιδί, λαϊκός καλλιτέχνης, από το λαό, με το λαό, για το λαό. Και το Deuce ήταν ακριβώς αυτή η φάση.

Τα 10 κομμάτια του Deuce όμως, ήταν τόσο ανθεκτικά που άντεξαν τον ψηλομυτισμό. Ειδικά δύο από αυτά, το I’m not awake yet και το Crest of a wave θα έμεναν για πάντα στην ιστορία ως διαμάντια του μπλουζ ροκ.

H δικαίωση για τον πολύ πρόωρα χαμένο Ρόρι, ήρθε αργότερα. Ο Τζόνι Μαρ, ένας από τους πιο low profile και ικανότερους βρετανούς μουσικούς όλων των εποχών, είπε σε μια συνέντευξη ότι το Deuce τον επηρέασε βαθιά ως κιθαρίστα.

Σήμερα, 50 χρόνια μετά, το Deuce είναι άνετα ένα από τα αξεπέραστα σόλο άλμπουμ, όλων των εποχών.