Δέκα χρόνια μπροστά

Την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου του 1967, πριν από 53 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, ξεκινούσε η ιστορία των Ten years After.

Το πιο σκληρό και λιγότερο ψυχεδελικό, στις αρχές τουλάχιστον, μπλουζ γκρουπ της (αγγλικής) εποχής, ήταν local heroes του Νότιγχαμ, παίζοντας αρχικά ως Ivan Jay and the Jaycats. Ιδρυτές ήταν δύο τύποι που μεγάλωσαν στην ευρύτερη περιοχή, ο Γκράχαμ Άντονι Μπαρνς ή Άλβιν Λι από ένα σημείο και έπειτα και ο Λίο Λάιονς.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ

Το 1966 η μπάντα μετακόμισε στο Λονδίνο και έγιναν Ten Years After, για τον εξής απίθανο λόγο, σύμφωνα με μια εκδοχή: γιατί το 1966 είχαν περάσει δέκα χρόνια από το μεγάλο breakout του Έλβις Πρίσλεϊ, του ινδάλματος του Λι.

Οι εμφανίσεις τους στο Marquee club και η προφανής ικανότητα της μπάντας να σαρώνει τις μπλουζ κλίμακες, τους έδωσαν ένα συμβόλαιο και το ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 27 Οκτωβρίου 1967.

Το Ten Years After δεν ήταν το καλύτερο της μπάντας. Ακολουθώντας την κλασική συνταγή της εποχής, με δύο-τρεις διασκευές γνωστών μπλουζ κομματιών και περισσότερες από τις συνηθισμένες δόσεις, δικές τους συνθέσεις, μπήκανε στο δισκογραφικό παιχνίδι.

Δύο σημεία του δίσκου έδειχναν ότι δεν ήταν σαν τους άλλους και ότι ειδικά ο Λι, ήταν μια κιθαριστική περιπτωσάρα: η διασκευή τους στο Spoonful του Γουίλι Ντίξον, αυτού του παμμέγιστου που «λεηλάτησε» όλο το λευκό ροκενρόλ και το Rock your Mama έδειχναν ότι το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό.

Δεν ήταν τελικά τόσο πολύ. Παρότι το συγκρότημα έδωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του αγγλικού rhythm ’n’ blues, οι διαφωνίες διάβρωσαν την ενότητα και κάποια χρόνια αργότερα, ο Λι ξεκίνησε σόλο καριέρα. Μέχρι το θάνατό του το 2013, είχε προλάβει να βάλει την υπογραφή του, μαζί με τους υπόλοιπους, σε εκείνη την τρομερή εμφάνιση στο Woodstock.