Το βράδυ που οι Sabbath είπαν «αντίο»

Υπάρχουν δεκάδες ατάκες που περιγράφουν επιτυχημένα ή όχι, το πώς και το γιατί τα πράγματα δεν πρέπει να αφήνονται να παρακαιρίζουν και να χάνουν τη μαγεία τους. Πολλές από αυτές, θα ταίριαζαν στην περίπτωση των Black Sabbath, του μουσικού κολοσσού που σφράγισε 50 χρόνια βρετανικού και παγκόσμιου ροκ εν ρολ.

Το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου όμως, θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που οι Sabbath στάθηκαν στο ύψος τους, λέγοντας «αντίο» με μια τελευταία υπόκλιση, μερικά χιλιόμετρα από την πρώτη τους γειτονιά, στο Μπέρμιγχαμ.

Οι τρεις τύποι, ο Αϊόμι, ο Όζι, ο Μπάτλερ, συν ο απών χτες και χολωμένος με τους μάνατζερς Γουόρντ, δεν χρωστούσαν να κριθούν σε κάτι, παρότι τα καλά τους δημιουργικά χρόνια ήταν ήδη πολύ πίσω. Σε 50 χρόνια καριέρας, οι πρώην προλετάριοι του Μπέρμιγχαμ, έβγαλαν μερικά διαστημικά άλμπουμ, έβγαλαν μερικά απαίσια και άνευ αξίας αναφοράς, έβγαλαν άπειρα φράγκα, έκαναν αρπαχτές, έκαναν όποια παλαβομάρα μπορεί να κατέβει στο μυαλό, στοίχειωσαν οριστικά και αμετάκλητα τα όνειρα όποιων έπιασαν στα χέρια τους ηλεκτρική κιθάρα, τερμάτισαν το κοντέρ του μουσικού μύθου και γέμισαν τα κενά με μουσική ροκ εν ρολ που συμπαθούμε, όπως λέει και ο έλλην μακρυμύτης τροβαδούρος.

Οι αναδρομές και τα αφιερώματα δεν έχουν πια νόημα. Θα είναι σαν να γράφει κανείς για τη σημασία του ήλιου στο σύμπαν και τις δέκα μεγαλύτερες επιτυχίες του. Αν θέλετε να γελάσετε λιγάκι, διαβάστε τη βιογραφία του Όζι, αν θέλετε λίγη περισσότερη σοβαρότητα, αυτή του Αϊόμι.

Η πιο μαύρη μπάντα του κόσμου, δεν υπάρχει πλέον ως τέτοια. Όσοι και όσες τους πρόλαβαν επί σκηνής, θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, χαζεύοντας τα λιωμένα πλέον άλμπουμ τους, στη δισκοθήκη. Και θα γνωρίζουν και επίσημα πλέον, ότι ο καιρός περνάει…