Vol 4: Tρόμος και παράνοια στους Black Sabbath

Το 1972 οι Black Sabbath ήταν ήδη πολύ απειλητικοί μουσικά. Αφού το κριτικό ποίμνιο προσπαθούσε και κατάφερε σταδιακά, να χωνέψει τη μίξη ιδεών του πρώτου άλμπουμ, να πάρει θέση για την εμπορική επιτυχία του Paranoid και να ξεζαλιστεί από την χιονοστιβάδα του Master of Reality, ήταν πια η ώρα να ακούσει και τους πραγματικούς Sabbath.

Η ξακουστή τετράς του Μπέρμιγχαμ δεν είχε όρια σε αυτά που έγραφε, τραγούδαγε και έκανε.

Επίσης, ήξερε το κόλπο της πρόκλησης, σε ένα μουσικό κόσμο που πίστευε ότι η μουσική απλά εύφραινε ψυχή και δεν την τρόμαζε κιόλας. Όχι όμως στη δική τους περίπτωση, που ο Όζι θα μπορούσε να είναι τρομακτικός, ως… πορτοκαλής, στο εξώφυλλο.

Η βασική αλλαγή ήταν ότι το Vol 4 το έφτιαξαν μόνοι τους, στο Λος Άντζελες. Επίσης, οι μετέπειτα περιγραφές είναι εύγλωττες: «Καθόμουνα ανήμπορος στη μέση του δωματίου, κάνοντας απλώς ναρκωτικά» έλεγε ο ντράμερ Μπιλ Γουόρντ, ο οποίος μίσησε το Cornucopia γιατί ήταν πανδύσκολο.

Ο δε Όζι, θυμόταν αργότερα ότι η μπάντα φοβόταν μην τους συλλάβουν για ναρκωτικά, γιατί πρόσφατα είχε δει το «French Connection» με τον Τζιν Χάκμαν στο σινεμά.

Όλη αυτή η παράνοια και το μόνιμο «χάσιμο», έμπαινε με μεγάλες ταχύτητες και τραχύτητες στις συνθέσεις. Ο δίσκος ξεκινάει με το Wheels of Confusion, οκτώ ολόκληρα λεπτά «πτήσης» και συνεχίζει με κομμάτια που έμοιαζαν να έμειναν εκτός του Master of Reality ή και όχι.

Στη μέση ακριβώς, υπάρχουν τρία τραγούδια, για τα οποία οι Sabbath δεν πήραν ποτέ τα «παράσημα» που άξιζαν πραγματικά: Το Changes, η, ας πούμε μπαλάντα του δίσκου, το Snowblind, όπου «snow» βάλτε drugs και τέλος, ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και μιας ολόκληρης εποχής: To Supernaut.

Εκεί, συναντήθηκε η μουσική ιδιοφυία του Τόνυ Αϊόμι, με τη μουσική παραφροσύνη του Όζι και τους στίχους-χάος, για να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά επιδραστικό, για τις μετέπειτα «σκληρές» μουσικές γενιές, κομμάτι.

Στην πιο πίσω «γραμμή» υπήρξαν το Tommorow’s Dream και ο θεωρητικά, προπάτορας του doom, το St Vitus Dance.

To Vol 4 έκλεισε μια περίοδο για τους Sabbath, αυτή των «τεσσάρων πρώτων μαγικών» άλμπουμ. Δεν σταμάτησαν να πρωτοπορούν ή να γράφουν τρομερά κομμάτια, στη συνέχεια, αλλά στο Vol 4 είχαν φτάσει στο ζενίθ. Και στην παράνοια, επίσης.

«Φτάσαμε το όριο, τόσο μακριά, όσο θέλαμε να πάμε», όπως είπε και ο Αϊόμι.