Αυτά τα καταραμένα Σάββατα

Την 1η Δεκεμβρίου του 1973, οι Black Sabbath είχαν ήδη λύσει διάφορα στο μυαλό τους. Είχαν αποφασίσει ότι δεν θα τους έλεγαν Earth ή Polka Tulk (τζίζας…) που ήθελε να τους ονομάσει ο Όζι, είχαν κουρδίσει τα πάντα 1,5 τόνο χαμηλότερα, τουλάχιστον, με εξαιρετικά αποτελέσματα στον ήχο, είχαν διαλέξει θεματολογία που έστελνε για ύπνο το hippie movement και χάπια το χριστεπώνυμο πλήθος.

Άρα λοιπόν, ήταν ώρα για το πέμπτο άλμπουμ τους, καθώς είχαν αρχίσει ήδη να βυθίζονται στις ουσίες. Το Sabbath Bloody Sabbath που κυκλοφόρησε τότε λοιπόν, 46 χρόνια πριν, ήρθε για να συνεχίσει τη μεγάλη διαμάχη, για τα πέντε πρώτα άλμπουμ και το καλύτερο από αυτά (το Vol 4 ήταν…).

Τω καιρώ εκείνω λοιπόν, ο Όζι ήταν ήδη σε άλλο πλανήτη, ο ριφμάιστερ τζένεραλ το ίδιο και η διασημότητά τους στο απώγειο. Είχαν χωθεί σε ένα κάστρο, στο δάσος Ντιν, όπου κάνανε πρόβες σε ένα φουλ μεσαιωνικό σκηνικό, που τους ταίριαζε πολύ.

Το Sabbath Bloody Sabbath ήταν σημαδιακό για πολλούς λόγους. Αφενός, γιατί έμελε να είναι το τελευταίο πραγματικά καλό άλμπουμ της αυθεντικής σύνθεσης, καθώς το γυαλί είχε αρχίσει να ραγίζει.

Επίσης, γιατί παραλίγο να συμπεριλάβει μερικές guest εμφανίσεις όπως τον Τζον Μπόναμ που στο διάλειμμα ανάμεσα σε μπύρες και Zeppelin, έπαιξε ντραμς σε μια εκδοχή του Sabbra Cadabra, η οποία ηχογραφήθηκε και τώρα, κάπου την έχει ο Αϊόμι στη βιβλιοθήκη του, δίπλα στα γυαλιά πρεσβυωπίας ή κάτι τέτοιο. 

Επίσης, πλήκτρα έπαιξε ο Ρικ Γουέικμαν των Yes που ηχογραφούσαν παραδίπλα, χωρίς μάλιστα να πληρωθεί, γιατί  πήγε περισσότερο ως φαν παρά ως μουσικός. 

Είχε επίσης ένα από τα πιο προβοκατόρικα για την εποχή εξώφυλλα (και εσώφυλλα) και ήταν από εκείνο το υλικό που αφήνει έργα στην αιωνιότητα.

Είχε όμως και κάτι παραπάνω: Το A National Acrobat.

Εκεί, οι Sabbath έβαλαν τη μηχανή του παράξενου ταλέντου τους στο τούρμπο και όντας σε κάποια χημική υπέρβαση, έγραψαν ένα από τα κορυφαία κομμάτια της σκληρής μουσικής. Ο Γκίζερ Μπάτλερ έγραψε παράξενους στίχους, που μιξαρίστηκαν με επίσης παράξενο τρόπο και τελικά, κατέληξαν σε ένα μουσικό μονόλιθο που σήμερα, 46 χρόνια μετά, παραμένει ορατός (και ακουστός) από το διάστημα…