Αυτή είναι η ιστορία ενός τυφώνα

Το 1976, τέτοιες μέρες (στις 5 Ιανουαρίου συγκεκριμένα), ο Μπομπ Ντίλαν κυκλοφορούσε το δέκατο έβδομο LP του.

Το τρομακτικό ποσοτικό μέγεθος έκρυβε και μια ποιοτική λεπτομέρεια: το Desire είναι ένα από τα διαχρονικά καλύτερά του, μια επιστροφή του ιδίου σε πράγματα που έκανε καλύτερα από όλους.

Είναι επίσης ο δίσκος με το Hurricane, την οκτάλεπτη διήγηση της ιστορίας του πρωτοπυγμάχου Ρούμπιν «Τυφώνα» Κάρτερ, που παγιδεύτηκε από το αμερικάνικο δικαστικό σύστημα το 1966 για τριπλό φόνο. Περίπου μια δεκαετία μετά το Desire, ο δικαστής που θα δίκαζε για τρίτη φορά την υπόθεση (τις δύο προηγούμενες ο Κάρτερ είχε καταδικαστεί), αρνήθηκε να ακούσει το κομμάτι, αλλά τελικά, ο Κάρτερ αθωώθηκε.

Εκτός από αυτό όμως, ο δίσκος περιλάμβανε και ένα λαμπρό παράδειγμα ντιλανικής συνθετικής δημιουργίας: το One more Cup of Coffee (Valley Bellow), ένα από τα καλύτερα ντουέτα του Ντίλαν, με την Εμιλού Χάρις, διασκευασμένο ακόμα και στα γερμανικά αργότερα, από τη Νίνα Χάγκεν.

Το Desire όμως είχε και άλλες τρομερές στιγμές: το Joey, που αφηγείται τη ζωή του γκάνγκστερ Τζόι Γκάλο, σε μια μάλλον εξιδανικευμένη εκδοχή της. Ή ακόμα το Romance in Durango με τον Έρικ Κλάπτον στην κιθάρα, κομμάτι που αργότερα έπεσε στα ιταλικά χέρια του Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ και το Sara, που μιλάει για την πρώτη γυναίκα του Ντίλαν, τη Σάρα Λόουντς.

Αλλά και το Mozambique, και το Isis, και γενικώς, δύσκολα να βρεις κομμάτι που δεν κόλλαγε στο μέγεθος του Ντύλαν, που, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, ήταν ήδη πάλιουρας και περνούσε μια μέση φάση της καριέρας του. Είχε ήδη επιστρέψει στις περιοδείες, έπαιζε με τους Band, ήταν κολλητός με τον Γκίνσμπεργκ και κυρίως, ερχόταν μετά από δύο τεραστίων μεγεθών δίσκους: το Before the Flood, το live άλμπουμ με τους Band και το Blood on the Tracks, την προσωπική επιλογή του υπογράφοντα, από όλα αυτά τα άπειρα πράγματα που έχει κάνει ο Ντίλαν.

Το Desire όμως ήταν μια αναγέννηση, ίσως και αναλαμπή πριν από μια όχι τόσο οικεία εκδοχή του Ντίλαν, όταν ανακάλυψε τη θρησκευτική πίστη και έπαψε πια να είναι σύμβολο της αντικουλτούρας. Και οι αναλαμπές του κου Ζίμερμαν, αρκούσαν για να φωτίσουν όλο τον κόσμο.