Από τον τέταρτο

Του Δημήτρη Γκιούλου*

Ήμερα καραντίνας, ούτε που ξέρω. Αυτό που βιώνουμε δεν μετριέται με τον ίδιο τρόπο για όλους, πως να το κάνουμε; Ο χρόνος, ο ζωτικός χώρος, ακόμα κι η θέα που αντιστοιχεί στον καθένα, δεν είναι δίκαια μοιρασμένη. Άλλοι δεν μένουν καν σπίτι γιατί πρέπει να δουλέψουν, ενώ κάποιοι δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως η αφετηρία του καθενός είναι διαφορετική και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για κοινό ταξίδι.

Το δικαίωμα για τον δίωρο προαυλισμό μου το εξασκώ με ευλάβεια σχεδόν θρησκευτική μιας και για έναν άνθρωπο που λέει πως γράφει, ο εγκλεισμός δεν είναι χρόνος κερδισμένος, πρέπει να φουλάρεις με εικόνες το μάτι, με συναισθήματα, για να τα ξεράσεις ύστερα στο χαρτί και δουλεύοντας, να τα φέρεις σε μια μορφή αναγνώσιμη έστω. Τουλάχιστον έτσι δουλεύει για μένα. Οπότε, το άλλοτε βρώμικο και παρατημένο μπαλκόνι μου, έγινε μια προέκταση που μεγάλωσε κάπως τα 60τμ του σπιτιού. Ο άλλοτε πολυσύχναστος δρόμος που περνά από κάτω, τώρα είναι παντελώς νεκρός από κίνηση και η απέναντι πολυκατοικία που μου έκοβε τη θέα, ξαφνικά έγινε η θέα μου, έγινε η τροφός του ματιού μου. Έτσι, μπορώ μετά από τόσες ώρες να σας πω τη ρουτίνα αρκετών από τους γείτονες, πότε καπνίζουν, πότε βγαίνουν για περίπατο, αν απόκτησαν σκυλί για να βγάζουν βόλτα ή κάποιο χόμπι χειροτέχνη.

Μα αν θέλετε να πάρετε κάτι από αυτή την ιστορία, αν θέλετε να νιώσετε πως δεν χάσατε τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτές τις αράδες, ένα μονάχα θα σας πω: Το μωρό των απέναντι, περπάτησε μέσα στην καραντίνα. Σε ένα μπαλκονάκι 3 x 1 έκανε τα πρώτα του βήματα και δεν θέλω να πω με αυτό πως η ζωή δεν σταματιέται και τέτοιες βλακείες, όσο θέλω να πω, πώς ζωή μπορεί να βρίσκεται, όπου κι αν πέσει το βλέμμα σου, σε ένα μπαλκόνι που ποτέ δεν είχες πριν παρατηρήσει και που τώρα δεν χορταίνεις να κοιτάς.

Ήμερα καραντίνας, ούτε που ξέρω. Με ιστορίες μετράω.

*Ο Δημήτρης Γκιούλος είναι (και) συγγραφέας