«Αλλαγή φρουράς» στη ΔΕΥΑΙ

Ας το παραδεχτούμε: σε αυτή την πόλη, τα Γιάννενα, η ΔΕΥΑΙ είναι η επιχείρηση που αγαπάμε να μισούμε. Όχι ότι δεν δικαιολογεί αυτή τη στάση η γενική κατάσταση της επιχείρησης μέχρι τώρα, ούτε ότι δεν ισχύει πως σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από το δίκιο, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό υπερβολής στις αντιδράσεις. 

​Εδώ και 1,5 περίπου μήνα ωστόσο, έχει συντελεστεί μια ιστορική σχεδόν αλλαγή: ο επί δεκαετίες διευθυντής της επιχείρησης Κώστας Γιωτάκης αποσύρθηκε, κάνοντας χρήση κάποιων ρυθμίσεων που παρέχει ο νόμος και πλέον, η επιχείρηση έχει διευθύντρια: την κα Αντωνία Ζέρβα.

Υπό κανονικές συνθήκες, η αλλαγή ενός διευθυντικού στελέχους δεν είναι είδηση. Τώρα όμως, μετά από χρόνια συγκρούσεων στο δημοτικό συμβούλιο για τον τρόπο διοίκησης της εταιρίας, με αιχμές για τον αποχωρήσαντα διευθυντή (ειδικά στην τρέχουσα δημοτική θητεία από την παράταξη «Γιάννενα τώρα»), η αλλαγή συνιστά είδηση.

Αυτή η εξέλιξη είναι μια από τις δύο σοβαρές αλλαγές στην επιχείρηση. Η άλλη είναι ότι ολοκληρώθηκε η μεταφορά των γραφείων στο Ριζάρειο, στους Αμπελόκηπους, ενώ παράλληλα ετοιμάζονται τα νέα ταμεία, στην οδό Αβέρωφ (με διατήρηση των ταμείων σε δημοτικά διαμερίσματα). Επιπλέον, η επιχείρηση κινείται για την αγορά μηχανήματος εξόφλησης λογαριασμών. Παράλληλα, έγιναν περικοπές στις τηλεφωνικές συνδέσεις και συνδιαλέξεις και επαναλειτουργεί το 2651054500, παράλληλα με το 2651073500.

Προσεχώς διπλό ΚΕΠ

Το παλιό κτίριο στην οδό Ελ. Βενιζέλου δίπλα στο δημαρχείο, θα μετατραπεί σε «διπλό» ΚΕΠ, για τον πολίτη και την επιχείρηση. Προς το παρόν πάντως, το σκηνικό είναι κάπως… καφκικό, καθώς λειτουργούν ακόμα εκεί τα ταμεία, όπως επίσης και οι ουρές, νωρίς το πρωί. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ρυθμοί εξυπηρέτησης δεν είναι τόσο τραγικοί, όσο το θέαμα μιας ουράς που συχνά φτάνει αρκετά μακριά προς την κατεύθυνση της Μεραρχίας.

Αυτό που δεν είναι καθόλου υπερβολή σε όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, είναι ότι η ΔΕΥΑΙ συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους καταναλωτές. Ένας από τους λόγους της πρόσφατης ταλαιπωρίας πάντως ήταν αναπόφευκτος: έχει ανασταλεί προσωρινά η τραπεζική εξόφληση λογαριασμών, λόγω της αλλαγής του λογισμικού. «Το λογισμικό αναβαθμίστηκε μια φορά, το 1993» λέει στον «Τύπο» ο αντιπρόεδρος της επιχείρησης, Μάκης Χρυσοστόμου και «έκτοτε παρέμενε το ίδιο. Κανείς δήμαρχος, από όσους πέρασαν, δεν μπορούσε να έχει σε πραγματικό χρόνο στοιχεία για την επιχείρηση. Αυτό, μόλις ολοκληρωθεί η αλλαγή, θα αλλάξει».

Επί του παρόντος, οι επόμενοι λογαριασμοί (με πρώτους αυτούς του Περάματος), θα παρέχουν και πάλι τη δυνατότητα τραπεζικής εξόφλησης. Πόσοι όμως χρησιμοποίησαν αυτή τη δυνατότητα; Ένα πρωί σε μια από τις ουρές εξόφλησης, θα βρείτε εκεί κυρίως συμπολίτες που χάριν μιας αφοριστικής συχνά εκτίμησης, περιγράφονται ως «αυτοί που δεν χρησιμοποιούν συχνά νέες τεχνολογίες».

Και όμως, μέχρι πριν από ένα περίπου μήνα, οπότε και λειτουργούσε το σύστημα τραπεζικής εξόφλησης εξ αποστάσεως, το είχαν χρησιμοποιήσει 12.000 καταναλωτές της ΔΕΥΑΙ, ενώ άλλοι 900 και πλέον είχαν κάνει πάγια εντολή για αυτόματη εξόφληση μέσω τραπεζικού λογαριασμού. Κοινώς, ο αριθμός δεν είναι πλειοψηφικός, αλλά διαμορφώνει ένα «ισχυρό μειοψηφικό ρεύμα» όπως θα λέγαμε, με πολιτικούς όρους. Μαθαίνουμε σιγά σιγά. Μένει και η ΔΕΥΑΙ να αποδείξει ότι μαθαίνει και αυτή και ότι ξεπερνάει τα προβλήματά της.

Ανάμεσα σε αυτά πάντως, τα κυριότερα δεν είναι αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Όχι πως δεν είναι προκλητικό μια εταιρία χωρίς πρακτικά λειτουργική ιστοσελίδα να δαπανά μεγάλα ποσά γι αυτήν, πάντα με ανάθεση σε συγκεκριμένη επιχείρηση, αλλά η μεγάλη αγωνία είναι η βιωσιμότητα. Η ΔΕΥΑΙ επιβαρύνθηκε με πολλά δάνεια, ενώ ο κύκλος εργασιών της είναι τεράστιος (όπως και τεράστιο το πελατολόγιό της), το κόστος του νερού είναι ακριβό με δεδομένα… 2008 (φανταστείτε σήμερα), τα έργα της επίσης μεγάλα, αλλά με μόνιμη αγωνία αν αποδίδουν σωστά.

Ένα επόμενο βήμα της διοίκησης θα είναι η αλλαγή του οργανογράμματος. Αν ολοκληρωθεί, θα είναι η δεύτερη μέσα σε μια 15ετία, με την προηγούμενη, επί δημαρχίας Γκόντα, να έχει κατακριθεί ιδιαίτερα για την «πυραμίδα» εξουσίας που δημιούργησε και για τη λειτουργικότητά της. Μένει να αποδειχθεί εάν η «μεταρρύθμιση» είναι στη σωστή κατεύθυνση και αν θα πετύχει κιόλας, σε μια εποχή που η ιδιωτικοποίηση του νερού επικρέμεται πάνω από τις κοινωνίες ως δαμόκλεια σπάθη.